Çok değil, bundan otuz yıl önce, Anadolu’nun orta yerindeki kasabada, kestiği raconla nam salmış bir kabadının hikayesi ile başlar kitap.
Bir gün karşısına beklemediği anda ölüm çıkar ve “ vaden doldu seni almaya geldim. Hazır mısın?” der.
Kabadıyı ölüm ile anlaşmaya karar verir. Hatta oyun oynamaya. Oyunu eğer kazanırsa hayatını kurtaracaktır ama kaybederse ölüm alacaktır canını.
Kabadayıya zaman verir o zaman zarfında kara kaplı defterini açar ve sırası geleni öldürmeye gider. Sırada “Cezzar Dede” adında bir ihtiyar vardır. Kaldığı yere gider. O sırada torunlarına hikayeler anlatan dede ölümün geldiğini anladığında Ölümle beraber yola çıkar. Oyunun dördüncü kişisini bulmuştur ölüm.
Oynanılacak yere giderler. Oyunu ölüm ve Cezzar dede kazanır. Akabinde kabadayı ve arkadaşı ölür. Ölüm de eğer yaşamak istiyorsan seninle de bir oyun oynayalım der. Kabul eder Cezzar Dede. Oyunun adı bellidir “hikaye anlatmak”
Hikayelerin içeriğine girmeyeceğim. Konu olarak korku ile başlarlar dini, aşk, cennet gibi konular hakkında karşılıklı hikayeler anlatırlar.
Kitabın sonu benim için çok güzel bitti. Aslında dini vecibeler altında yapılan hataları, yanlışları bize teker teker gösterdi kitap.
“Ölüm, bu gözyaşını gördü. Ardından çocuğun yüzünü, o yüzdeki harfleri, masalları ve cenneti farketti. Evet, çocukluk cennetin tâ kendisiydi ve cennette seyredilmeye değerdi. Ölüm, seyrettikçe yüzünün yumuşadığını ve göklere yükselir gibi gerçek şekline erişmeye çalıştığını farketti. Bu sırada bir şey çatırdadı.
Mühür kırılmış, Ölüm gülümsüyordu.”
