Bu öyle büyük bir aşk olacaktı ki, daha önce tattıkları hiçbir duyguya
benzemeyecekti.
Dünyalarını yerinden oynatacak, kendi benliklerini kaybettirecekti. İkisi de ben
diyemeyecekti, çünkü onlar artık ben ya da o değillerdi, biz'in içerisinde
kaybolacaklardı. Ne var olacaklardı ne de yok. Yanacaklardı ama aşkla yanmayı
bilmiyorlardı. Birbirlerini saracaklardı ama sevdayla sarınmayı bilmiyorlardı. İkisi de
canından öteye koyacaktı birbirini ancak can nerede bitiyor, canan nerede başlıyor
ayıramayacaklardı.
Acemi aşıklardı onlar. Bu acemilikle tükeneceklerdi.
Tam tükendik derken, yandık tutuştuk, bittik derken, küllerinden yeniden
doğacaklardı. Birinin kalbi diğerinin yanında atmazsa, yok olup sonsuz olacaklardı.
Zümra; kalbim diyecekti...
Barlas; nefesim diyecekti...
Ve artık kalplerinin atmasını sağlayan nefesten asla vazgeçemeyeceklerdi.
