İnsan yalnızca bir kere ölmediğine göre, ara sıra yaşama geri döndüğünüz oluyordu ve bu sırada her şey size hoş görünüyordu; bu, gideceğiniz en yakın barla aranızdaki yol bile olsa
Toplum sizi, yalnızca bir iş koparma ve bu işe bir kuduz köpek gibi sarılma yeteneğinize göre değerlendiriyordu. Aksi takdirde cılız bir budaladan, zavallı bir soysuzdan, bir tür deliden başka bir şey değildiniz. (...) Büyük bir enayi çoğunluğu buna zorluyor diye, yaşamını boşlukta kurmakla insan kendine daha büyük hangi yalanı söyleyebilir? Normal bir kişinin yönelmesi gereken tek şey, özgürlüktür, ömür boyu hapis değil; bugün işlerin onda dokuzu da sidik ve perişanlık kokan o rutubetli hapishanelerden daha beter. Yaşam sımsıkı kapanmayı isteyecek kadar korkunç değildir.