Gönül Tahtımızın Eşsiz Sultanı Efendimiz Gönderileri
Gönül Tahtımızın Eşsiz Sultanı Efendimiz kitaplarını, Gönül Tahtımızın Eşsiz Sultanı Efendimiz sözleri ve alıntılarını, Gönül Tahtımızın Eşsiz Sultanı Efendimiz yazarlarını, Gönül Tahtımızın Eşsiz Sultanı Efendimiz yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Söylenilenleri sabırla dinleyen Efendiler Efendisi sözü aldı:
Söylediklerinizin hiçbiri de bende yok! Benim niyetim, ne mallarınızı almak ne de üzerinizde saltanat kurup meliklik yapmak! Allah beni size peygamber olarak gönderdi ve bana kendi katından bir kitap verdi; ardından da sizi gelecek günleriniz adına uyarmamı istedi. Ben de, üzerimdeki tebliğ vazifesini yerine getiriyor ve size nasihat ediyorum. Şayet, benim size arz ettiğim hususları kabul edip benimserseniz bu dünya ve ukbadaki en büyük kazancınız olur. Şayet kabul etmeyip kulak ardı ederseniz, ben de Allah'ın emri gelip de sizinle benim aramdaki hükmünü verinceye kadar bana düşeni yapar ve sabrederim.
Mus'ab İbn Umeyr
Mus'ab'ın yeniden doğduğunu duymayan kalmamıştı artık Mekke'de! Beklediği gibi annesinin şiddetli tepkisiyle karşılaştı. Bir zamanlar el üstünden inmeyen Mekke'nin delikanlısı Mus'ab, artık "Allah" deyip "Peygamber"e hayranlığını ifade ettiği için her gün dayak yiyordu. "Onlarla irtibat kurmasın diye kuytu bir yere hapsetmiş ve başına da bir bekçi dikmişlerdi. Aklıyla gönlü Allah Resûlü'nün yanında ama bedeniyle kendi evinde hapis yaşıyordu artık!..
Belki bugün sıkıntı vardı, ama gelecek her günde, matem içinde geçecek değildi. Günün birinde kar ve buzlar eriyecek, insanlık semasında yeniden bir nevbahar yaşanacak, etrafa nurlar yağacak ve Rabb-i Rahîm'in arzu ettiği istikamette bir bayram yaşanacaktı.
Bilal-i Habeşi
Yüz üstü kızgın kumlara yatırıyor ve güneşte kızarıncaya kadar işkence yapıyordu. Zaten takati tükenen Bilâl'in, söz söylemeye mecali kalmıyor; dudaklarından sadece bir kelime dökülüyordu: Ehad.. Ehad..!
Bilal, o dünyayı da bilen birisiydi. Hayatı boyunca işkence altında yaşamaktansa, bugün katlanıp ebedî huzuru yakalamak vardı işin ucunda. Onun için dişini sıkmış ve 'zilletle yaşamaktansa izzetle ölümü çoktan göze almıştı.
Allah'ın selamı Senin üzerine olsun yâ Resûlullah, diye sesler geliyordu. Bu seslerin geldiği cihete yöneliyordu, ama hiç kimseyi göremiyordu. Çok geçmeden anladı ki, karşılaştığı her bir ağaç ve taş, O'nun önünde temenna duruyor ve kendisine selâm verip açıkça risaletini tasdik ediyordu.
Vahiy meleği Cibril-i Emîn gelmiş ve rahmet peygamberi Muhammedü'l-Emîn'e risalet vazifesini açıktan tebliğ ediyordu. İki emniyet, Nûr dağında birbirine kavuşmuştu ve böylelikle insanlığa yeni bir emanet geliyordu. Artık Nûr'un, Nûr'u karşılama mevsimi gelmiş; yeryüzünde nurlu bir süreç başlıyordu. Semâvî olanı, arzî olanını kucaklayacak ve "Oku!" diyecekti. Dağ ve taşın, taşımaktan âciz kaldıkları bir mesuliyetin konulmasıydı bu omuzlara... Vazifenin azameti karşısında hissedilen ağırlık, dayanılacak gibi değildi.
-Evet. Seni de çıkaracaklar. Zira senin getirdiğin hakikatle gelen hiçbir insan yoktur ki, yurdundan çıkarılmış, vatanından ayrı bırakılmış olmasın!..
Sayfa 79Kitabı okudu
Hz. Amine...
Canlı olan her şey, her an ölümle burun buruna, her yeni de eskimeye mahkûmdur. İşte ben, bugün ölüyorum. Ancak, ismim baki kalacaktır. Çünkü ben, tertemiz bir çocuk dünyaya getirdim ve bugün, en hayırlı olanı arkamda bırakıp gidiyorum.
Zaten O (sallallahu aleyhi ve sellem), ilk yaratılan ruhun sahibiydi; daha o zamandan, ana kitapta adı 'Abdullah' diye konulmuş, 'Hâtemü'n-Nebiyyîn' diye de anılır olmuştu. Öyleyse, bedeniyle ruhunun buluşması sona denk gelecekti. Varlığın hamurunda O'nun mayası saklı olduğu gibi, sona mührünü vuran da yine O olacaktı. Zira O (sallallahu aleyhi ve sellem), ilk yaratılan Son Sultan idi.
