Maden, kötü ruhlarla dolu bir kuyu gibiydi. Öğretmeni öyle demiyordu ama insanlar ağlıyordu, çünkü maden sonsuza dek giden kötü niyetli bir kara kuyuydu. İçindeki insanları birer fare gibi kapana kısıyor ve dışarı püskürtüyordu. İstemiyordu yabancıları, kendi yurdunda bir başına yaşamak istiyordu.
Fakat "Kömüre ihtiyacımız var." diyordu öğretmen, "Kömür ülkenin kalkınmasını sağlar. Isınırız. Fabrikalar var, kömürle çalışır..." Ama yutuyordu ve geri püskürtüyordu bir yanardağ gibi, insanları cansız hâlde geri veriyordu..