Kitab həqiqətən də çox qarışıq idi. Oxuyursan oxuyursan elə hiss edirsən ki, nəsə qarmaqarışıq labirint var, bir labirintdən çıxıb digərinə düşürsən, fərqli obrazlar, hamısı bir biri ilə necəsə əlaqəli, öz özünə deyirsən ki sonda nə isə çox əla bir gözlənilməz şey yaşanacaq, sona çatırsan və görürsən ki, əslində labrint bildiyin o yer açıq aydın bir yer imiş, ortada da heç bir maraqlı sonluq yox imiş. Yersiz detallar o qədər çox idi ki, bir cümlənin hər səhifədə vurğulanması elə düşünülüb ki, oxucuda marağın artmasına səbəb olacaq, amma əksinə olur, eyni detalı oxuduqca yorulursan. Bu hər söhbətinizdə, "Mən danışa bilirəm" demək kimi yersiz hiss etdirir. Kitab axıcıdır həqiqətən də, oxuduqca zövq alırsan çünki sürətli oxunur, sadəcə mövzusu çox səthi və "mənasız" adlandıra biləcəyimiz bir tipdən idi. Bəlkə bu qorxu-dram janrına yeni başlayanlar üçün yaxşı kitab sayıla bilər, amma Wulf Dorn'un bütün külliyatını bitirmiş birinə elə də maraqlı gəlmədi. Sonda isə sevgiləəər, hər zaman kitablaa qalınn (özüm də daxil olmaqlaa))
