Uzun zamandır kütüphanemde okunmayı bekleyen bir kitaptı. Yazarın daha önce Tut Ki Seni Seviyorum kitabını okumuştum ve sevmiştim ama bu kitabını daha çok sevdim.
Kitap, yaşamayı ölmek isteyen bir çocuktan öğrenen kızın hikayesini anlatıyor. O kadar güzeldi ve o kadar etkiledi ki bu kitap beni. Okumayan varsa bir an önce okusun.
Ölümü büyüleyici bulan Theodore Finch sık sık kendini öldürebileceği yöntemler düşünür ancak her seferinde, küçücük bir güzellik bile ona engel olur.
Violet Markey ise yaşadığı kasabadan ve ablasının ölümünün yarattığı dayanılmaz acıdan kaçmak için mezuniyetine kalan günleri sayarak geleceği dört gözle beklemektedir.
Finch ve Violet, okulun çan kulesinin tepesinde karşılaşırlar ve orada kimin kimi kurtardığı belirsizdir. Bu ikili, bir proje ödevinde eşleştiklerinde onları değişik bir yol beklemektedir. Büyük, küçük, güzel, çirkin, şaşırtıcı bir sürü yere giderler.
Kitap o kadar güzel ilerledi ki elimden bırakmak istemedim. Okurken hem Violet’in hem de Finch’in ağzından okuduk ama ben daha çok Finch’i anlamaya çalışırken buldum kendimi. Okuduğum sırada yanlışlıkla sonunu öğrenmiş olsam da sanki sonunu bilmiyormuşum gibi etkilendim. Kitapta Virginia Woolf’dan yapılan alıntılara bayıldım. Alıntılar olayların daha da etkili olmasını sağlamıştı.
Sonunun böyle olmasını belki istemezdim ama bu son üzerinden gelişen olayları da severek okudum.
