"Dünya" dedi Lowell, "bu sonsuz, dipsiz acı üzerinde dönüyor. İnsanlar biliyor ama görmedikleri şey umurlarında olmuyor. Bakmalarını ve umurlarında olmasını sağlarsan, onları baktıran sen olduğun için senden nefret ediyorlar."
Dil anılarımıza bunu yapıyor, basitleştiriyor, katılaştırıyor, şifreliyor, mumyalıyor. Sık anlatılan bir hikaye, bir aile albümündeki fotoğraf gibi sonunda, yakalaması amaçlanan anın yerini alıyor.