Kitap Oktay Akbal'ın 1970 de yaptığı Hiroşima gezisiyle başlıyor. Hiroşimaya atılan atom bombasından sonra , hemde 25 yıl sonra, giden ilk gazeteci. Bu bir övünç mü yoksa utanç mı kendisi de karar verememiş. Yazdığı açık ve düzgün anı dolu sayfalarıyla gerçekten o atmosferi hissediyorsunuz. Birçok kişi ilk anda anlamasa da bombanın bıraktığı hasarlarla hasta . Halkın Amerika'nın yaptığı bu insanlık katliamını unutmadan barış istemesi ise takdire şayan.
İkinci kısımda Rıfat Ilgaz ile birlikte önce Moskova'ya, daha sonra Taşkent ve Semerkant'a yaptığı geziye eşlik ediyorsunuz. O kadar güzel betimlemis ki yıllardır içimde olan Özbekistan, Azerbeycan gezi planımı tekrar ateşledi.
Üçüncü kısımda ise Yugoslavya'ya yapmış olduğu geziyi içtenlikle paylaşmış.
Anı, gezi türünün edebiyatımızda farklı bir yeri olduğunu düşünüyorum. Çünkü sizi günümüzden, şu andan alıp kitabın yazıldığı tarihe, yaşanmışlıklara, o yapılara götürüyor resmen. Ve böyle bir deneyimi bazı filmler dışında yaşayabilme imkanınız yok. Bence filmler bile yetersiz kalıyor çünkü yaşayan kişinin hislerine ulaşamıyorsunuz.
Böyle değerli bir kitabı okuduğum için çok mutluyum, umarım isteyen herkes faydalanır.
Hiroşimalar Olmasın!
