Eflatun'un "Yasalar" adlı eserinde; "İnsan yaşamı tanrılar tarafından sahneye konan bir kukla gösterisi"ydi; "Hıristiyanlık zamanında, genelde, dünya tiyatrosunun bir tek seyircisinin olduğu ve seyircinin yani Tanrının, aşağıda caka satarak kılıktan kılığa giren çocuklarını göklerden kederle seyrettiği düşünülürdü."(Sennet, sh. 54)