Babamsa sevmek isteyen ama buna gönlü yetmeyen biriydi. Beceremediği bir şeydi sevmek. Sevmeye gücü yoktu babamın. Onu da ancak yıllar sonra bağışlayacaktım.
"Özür dilemeyi erkeklikten vermek sanan lumpenler vardır hani. 'Ağbi hayatta kimseden özür dilemedim ben,' diye övünürler. Bunlar bir de Allah'tan başka kimseden korkmayangillerden olurlar."
İnsan çıkmazdaydı Türkiye'de. Bir yığın atlanmış şeyin gecikmiş hesabı, faturası geliyordu gündeme. Kırılgan bir umuttu bizimkisi. Durmadan çoğalttığımız bir duygu. Çocuk kalmış bir toplumduk biz. Durmadan sahip arıyorduk.
" Çelişkilerime katlanamıyorum artık. Çelişkilerimi katlanılması gereken bir şey olarak gördüğümden midir, nedir? Katlanamıyorum. Gün günden kişiliğim parçalanıyor, birçok insan oluyorum. Birbirini sevmeyen, birbiriyle geçinemeyen birçok insan."