Tezer..
Senden arta kalanların toplandığı bu kitabı okuduktan sonra benden arta kalanları düşündüm de, bir hiçlik duygusu nasıl anlatılır bilmiyorum ki...
En sevdiği yazar olan Cesare Pavese'nin intiharından hissettiği acı ile yaşayan, yaşadığı bu acıdan mutluluk duyan ve genel anlamda acıyı bir mutluluk olarak nitelendiren, oysa iliklerine kadar ıstırap çeken bir kadın; Tezer..
Ve yeri gelmişken eklemek istiyorum, Tezer Özlü çoğunluğun zannettiği gibi intihar ederek yaşamına son vermemiştir, tıpkı Didem Madak gibi kanserden ölmüştür. Ölüme böylesine hasret duyan birinin, ulaşabileceği en güzel sonu yaşadı yani. Ardında bıraktığı kırık dökük cümleleri ile..
Ölümün yakınlığını bir nefes gibi ensesinde hisseden bir kadının, baktığı herşeyde gördüğü ölüm ve anlamsızlık hissini okumakla kalmıyor, yaşıyoruz bu eserde. Sayfa 13te "Beni öldürdüm. Her insanı öldürmek kanısı ile öldürdüm. BEN BEN MİYİM? BEN HERKES MİYİM? BEN HER ŞEY MİYİM? Yatıyorum. Kısa süre sonra gelecek ölüm. Biliyorum bunu. Umursamıyorum oysa." diyor. Defalarca okudum, defalarca yandım.. Kendi içinde kendini öldürmek nasıl bir his? Nasıl bir tükenmişlik, kendini kendinden nasıl bir dışlama böyle? Bir yürek nasıl taşır ölü bir ruhu bedeninde?
Her eseri benden bir şeyler koparmıştır zaten, Ama 'Kalanlar', benden kalanları sorgulattı bana. Hüzne düşmek isterseniz bir gece vakti, önerebileceğim en güzel eserlerden birisi.
Okuyun, okutturun..
Selâmetle.
