Serenad'ı okuyan herkesin yüreğini dağlamıştır Struma. Nazilerin zulmünden kaçmak için tüm umutlarını Struma'ya bağlamış bir sürü insan... Hayallerinin peşinden giderlerken başkalarının onların hayalleriyle oynayacağı akıllarında yoktu. Ama insan bu! Zorbalık, kötülük, ihanet, çıkarcılık var içinde ve her zaman çıkacak bir delik bulurlar vücuttan. Gecenin gündüzün üzerine çökmesi gibi çöktüler gemideki insanların umutlarının üzerine. Yaşlı, gebe, çocuk, hasta diye ayırmadılar. Çünkü sözde BÜYÜK devletlerin çıkar savaşları vardı. Batırdılar Struma'yı denizde... Hemen ölmeyenler çok acı çekti mi? Boğulmak çok can yakarmış; çocukların canı çok yandı mı? Onları bekleyen sevdikleri nasıl hafifletti yüreklerini? Ve en önemlisi yüzlerce insanın ahı havada kalır mı!!
Ve 12 Eylül işkenceleri... Sözde suçları kabul ettirmek için hücrelere kapatılan insanlar, elektroşok verilen insanlar, falakaya yatırılan ve tuza bastırılan insanlar, hücrelerde kendi dışkılarıyla yaşamak zorunda bırakılan insanlar...
Bu kitapta iki acıyı harmanlanmış olarak buluyorsunuz ve iki kat beddua etme hakkınız oluyor doğal olarak. Okudukça insanlıktan utanıyorsunuz, okudukça inanmak istemiyorsunuz, okudukça içinize çöreklenmiş acıyı atma şansınız azalıyor, okudukça her şeye tanık olan güneş terk ediyor gökyüzünü... Okudukça...
'Unutmak ihanettir. Topluma iradesini kazandırmak da tarihte yaşanan trajedileri unutmamakla mümkündür.' Unutmayın! Bu acılarla nasıl yaşanır nasıl ferahlar yürek bilmiyorum ama tanık olmadığım halde içimdeki vicdan susmuyor. Susmayın! Unutmayın! Struma, 12 Eylül ve daha nicelerini...
