Yahya Kemal Beyatlı'nın Kendi Gök Kubbemiz adlı eseri 3 bölümden oluşuyor ve ilk iki bölümü bir yandan muhteşem bir vatan ve İstanbul portresi çizerken bir yandan da ömrün sonuna varmaya ve limandan demir almak gününe dair bir çok güzel dizeler sıralıyor; çok büyük keyif aldım ve çok beğendim. Son kısım 'Vuslat' ise daha çok şiir ve sair şeylere dair şiirlerle dolu, ilk bölümle doğrudan bağlantılı değil. Yine de son tahlilde ürpertici güzellikte şiirlerle dolu bir eser bu. Özellikle 'Yol Düşüncesi' adlı ikinci kısımda bulunan şiirler enfesti. Aklıma Bediüzzaman hazretlerinin Eyüp'te mezar taşlarına bakarak söylediği sözler geldi okurken; yüzlerce kez dolup boşalan bu mezarlar hepimizin kaçınılmaz sonunu aklımıza getiriyor; evet, bizler burada misafiriz ve ebediyete giden yolcularız,bir gün öleceğiz, burada geçen nice senenin sonu da bir avuç toprağın serinliği olacak. İşte Yahya Kemal Beyatlı bu toprağı ve o serinliği, bu misafirhanede zamanı dolmuş, ayrılma vakti gelmiş bir misafirin hüzünlü kabullenişiyle yazmış .
Okumayan varsa, herkese öneriyorum, mutlaka.
