Körler Hakkında Mektup
Denis DiderotSözler ve Alıntılar
“Possunt, nec posse videntur.”
Sayfa 11Kitabı okudu
Possunt, nec posse videntur.
VİRG., Aeneid, Lib. V. mısra 231
sahip olduğum organı mükemelleştirmek, sahip olmadığımı kendime kazandırmaktan daha hayırlı bir iş olur.
Bir şeye güzel diyebilmemiz için onun kısımları arasında bulunmasını gerekli gördüğümüz orantıyı, kör, dokunmasıyla bulup çıkararak bu terimi gayet yerinde kullanmayı becerir. Ama, o: bu şey güzeldir, dediği zaman bir hüküm vermiş olmaz, sadece görenlerin dediğini tekrarlamış olur: bir piyesi seyrettikten, bir kitabı okuduktan sonra bunlar hakkında muhakeme yürütenlerin dörtte üçü başka türlü mü davranıyorlardır sanki?
Biz, hayattan, sanki neşeli bir oyundan çıkar gibi ayrılıyoruz; bir kör ise bir hapisane hücresinden çıkar gibi çıkıyor oradan: eğer yaşamak bizim için daha zevkli bir şeyse, kabul ediniz ki, bir kör için de ölmek çok daha az üzüntülü bir şeydir.
Başkaları dinlenirken evinin işini görmek ve çalışmak, başkaları çalışırken de uyumak alışkanlığındadır.
Ona, bir aynadan ne anladığını sordum: «Bu öyle bir âlettir ki, kendisinden uzaktaki nesneler karşısına uygun bir şekilde konulacak olursa, onları kabartma halinde gösterir; tıpkı elim gibi ama onu bir şeyin yanına koymamı gerektirmeden.» Eğer Descartes doğuştan kör olsaydı, böyle bir tanımı alkışlardı sanırım.