Öğrenilmiş çaresizlik... Mecburiyet...Ait olmadığın bir yer , çaba , emek , umut... Japon edebiyatı konularının farklılıkları nedeniyle her zaman ilgimi çekmiştir. İlk okuduğum Kobo Abe kitabı ve çok sevdim 3 günde bitti zaten. Biraz dram da içeriyor, tereddütsüz alıp okuyabilirsiniz.
Okuduğum kitapların için de en ilginçlerinden biri olabilir. Daha önce böyle bir konu ve kurguya rastlamış değilim. Şiddetle öneriyorum. Sonunu merak ederek kitabı bir gün de bitireceğinize eminim.
Bir kitap yazıldıktan sonra artık okuyucunun himayesindedir düşüncesinden yola çıkarak duygu ve düşüncelerimi de içeren bir inceleme kaleme almak istiyorum. İncelemede görüleceği üzere kitaptan aldığım alıntıları tırnak içinde gösterdim.
Yazarı öncelikle Virane Harita isimli kitabıyla tanımıştım. Uzun süredir ismini sıkça duyduğum Kumların
Hobisi böcek koleksiyonculuğu olan tek başına yaşayan bir garip ademoğlu, bir gün yolu deniz kenarında bir köye düşer, amaç yeni böcekler keşfetmek ve fekat kum tepeleriyle çevrili bu köy ve sakinleri birazcık “değişiktir “. Kum metaforuyla, gündeliğin içine sukıştırıldığımız farkında olmadan mahkumu olduğumuz hayat. Biraz “Tatar çölü” biraz “Dönüşüm” bir de bunları yazan Japon olunca, on numara roman.
Böcek koleksiyoncusu bir öğretmenin yolculuğu esnasında hapsedildiği bir kum çukurundan kurtulmak için senelerce verdiği mücadeleyi okuyoruz. Bu durumu kendi açımızdan hayal etmek dahi güç iken, yazar "kum dolu" cümleleriyle insana o sıkışmışlık, hapsolmuşluk hissini gerçekten yaşatıyor. İçerisinde çok güzel metaforlar var. Bunlara rağmen kitabı maalesef sevemedim. Uzakdoğu Edebiyatı ile şu ana kadar yıldızımın pek barışmadığını da belirtmeliyim. Ayrıca eserin adı Kumların Kadını olunca, kadının hikâyesine yoğunlaşılmasını bekledim fakat beklediğimi bulamadım.
