Yüreğimde sevginin sıcaklığını ve güzelliğini hissedebildiğim kısa ve hoş bir öykü, Luısıto.
Hayattan hiçbir beklentisi kalmamış, çocuklarından ve insanlardan kalbindeki sevgiye karşılık görememiş emekli bir öğretmenin; geçmişiyle, yalnızlığıyla ve ölümle yüzleşmesi hengâmında hiç ummadığı bir şekilde hayatına dahil olan bir papağan.Bu papağanın kalbindeki sevme pırıltısını alevlendirmesi ve tekrar yaşama umutla bakmaya vesile olması.Onunla yaşadığı dostluğun; düşündüren, hüzünlendiren, mutlu eden sıcacık hikayesi.
Sait Faik’in dediği gibi, “Bir insanı sevmekle başlar herşey.” bazen bir insanı, bazen bir hayvanı, belki bir çiçeği sevmekle de başlayabilir herşey.
Yine Sait Faik’in dediği gibi, “Burada herşey bir insanı sevmekle bitiyor.” sonucuyla yüzyüze kalmamak için biz, iyisimi herşeyin sahibine verelim gönlümüzü ve onun namına, yani razı olacağı şekilde sevelim herşeyi sevgili okur.
O zaman biten herşey, öldürmeyen şey güçlendirir misali, uyanışımıza ve varoluşumuzu gerçekleştirmemize vesile olur umarım.
Kitapla ilgisi olmasada, en azından konuyla alakası olması bakımından sözümü zamanın Bedî’sine, yani Bediüzzaman’ın özlü bir sözüne yer vererek bitirmek istiyorum. Keyifli okumalar dilerim.
“Kimin için Allah var, ona herşey var; ve kimin için yoksa, herşey ona yoktur, hiçtir.”
Sözler
