Nijerya askeri diktatörlük yönetiminde... Kambili ve Jaja ise böyle bir ülkede, kendileri ve aileleri arasında sıkışmış bir durumda büyümeye çalışan iki ergen.
Katolik bir baba ve onun tüm kurallarına boyun eğen bir anne ile birlikte yaşıyor Jaja ve Kambili. Her hareketleri kontrol altında, her şeyin açıklaması dinde, gün içinde tüm saatleri babaları tarafından planlanmış ve düşünceleri bile sansürlenmiş bir şekilde... Kambili’nin iç konuşmaları, babasının düşüncesini okumasından bile çekinmesi, benim içimi acıttı.
Ülkeler büyük ölçekte, aileler ise küçük ölçekte toplumda olan şeyleri yansıtıyor diye düşünürüm hep. Adichie de bu Katolik aile üzerinden ülkesinde olanları, baskıyı, suçlamaları, sıkışmışlıkları, en gerçek haliyle yansıtmış kitabında.
Bu iki genç büyüdükleri evin her şeyini o kadar benimsemiş haldeler ki, çünkü çocuklar acı çektikleri görülmediğinde bunu adlandıramazlar, ayaklarına dökülen kaynar suyu bile normal olarak görüyorlar. Ta ki halalarıyla vakit geçirmeye başlayana kadar...
İşte o zaman her şey değişiyor. Ve acı çektiklerini fark eden bir yetişkin hayatlarına girmiş oluyor.
“Jaja’nın meydan okuması şimdi bana Ifeoma Hala’nın denemek için diktiği mor amberleri hatırlatıyordu: ender bulunan, mis kokan bir özgürlük. Darbeden sonra, Hükümet Meydanı’nda, ellerinde yeşil yapraklar sallayan kalabalıkların şarkısını söylediklerinden farklı bir özgürlük. Yaşanacak bir özgürlük.”
Beni hem diliyle hem hikayesiyle çok etkileyen bir kitap oldu. Nihan Kaya’yı ve yazdıklarını sık sık düşündüm kitabı okurken. Biraz da Tara Westover’ın Talebe kitabına gitti zihnim. Önerimdir
