"Yaşam oyunumu, uzun sayılabilir ömrüm boyunca hemşehrisi olduğum, İstanbul sahnesinde oynadım. Arada dünyanın başka şehirlerinde konuk oyuncu olmuşsam da, benim “kadrolu oyuncu”su olduğum asıl sahne, İstanbul oldu."
diyen Aydın Boysan çocukluğundan beri İstanbul'un hem yaşantısını hem de şehrin geçirdiği değişiklikleri yalın bir dille anlatıyor.
Kitabın ana fikri niteliğindeki satırları sanırım şöyle:
"Yaşama biçimleri ve mekânları, uzun yıllarda kuşakların birbiri üstüne koyarak biriktirdiği, bir toplum kültürü biçimi oluşturuyordu. Sürekliliği olan kuşaklar, sürekliliği olan mekânlarda, kendilerine özgü bir yaşama biçemi (üslubu) oluşturuyordu. Mekânlarda, toplumda ve yaşamda süreklilik vardı. Zaman değişiyor, süreklilik bozulmuyordu."
İstanbul'da bu sürekliliğin bozulması yapılan en büyük kötülük olduğu düşüncesiyle şu satırları da ekliyor:
"son 50 yılda İstanbul'da iyi olan yenilikler de yapıldı. Ancak şehrin yabansı biçimde azgın büyümesine, göz yumuldu. Nüfus mozaiğinin değişmesi, rengini yitirmesi kundaklandı...
6-7 Eylül olaylarında olduğu gibi. İstanbul'a “sureti haktan görünen” öyle belediye başkanları geldi ki, Anadolu'dan gelen kendi hemşehrilerinin gecekondularına göz yumdu. Boğaziçi'nde Anadoluhisarı doğusundaki akla-vicdana-zevke sığmaz, ruhsatlı konut fışkırmaları gerçekleşti. Bu oluşum, birbirine yakın kocaman bina kitleleriyle zevk ve akıl dışı gelişmelerin taçlanmasıydı."
Anıları ile önemli bilgiler aktaran Aydın Boysanı saygı ile anıyor ve bu kitabı meraklısına hararetle tavsiye ediyorum.
