Bütün bu olan bitenden,bütün bu yaşadıklarımızdan,biriktirdiklerimizden,gördüklerimizden sonra illa ki ölecek olmak hakikati içimi burktu.Ölmek olmasa yaşamak ne güzeldi.Oysa insanlar sırf bir gün öleceklerini bildikleri için bu kadar seviyordu yaşamayı.
O sene bayram namazına götürmüştü ama beni, kurbanda.
"Keşke, kızlar da gitseymiş cumaya, " demiştim. "Belki o zaman, bu kadar kötü kokmazdı halılar. "
Demek ki insan,yaşıyorsa nasıl olsa bir iz bırakıyor,bir zeytincinin paslanmış tabelasında bile olsa.İlla birilerinin kalbini dağlamanın lüzumu yok iz bırakmak için demek ki.