Polonya'da Bir Kuş Var
Romain Gary (Emile Ajar)Polonya'da Bir Kuş Var Sözleri ve Alıntıları
Polonya'da Bir Kuş Var sözleri ve alıntılarını, Polonya'da Bir Kuş Var kitap alıntılarını, Polonya'da Bir Kuş Var en etkileyici cümleleri ve paragragları 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
"Önemli olan hiçbir şey ölmez,"
307.jpg){kind=small}
Acı çekmek için son kez yoktu. Umut, insanların yeni acılara dayanması için Tanrı'nın ortaya çıkardığı yüreklendirici bir kurnazlıktan başka bir şey değildi.
"Ne yazık ki her şeyin zamanı şimdi: Sevmek, sevilmek, yaşamak, ölmek için..."
"Bunların bir gün sona ereceğine inanıyor musun?"
"Bilmiyorum. Babam savaşa bağlı olduğunu söylerdi."
"Ne savaşı?"
"Stalingrad savaşı."
"Herkes bu savaştan söz ediyor, VVilno'daki Almanlar bile."
"Herkes."
"Savaş hep sürecek mi?"
"Gece gündüz."
"Peki, savaşı kazandıktarı zaman dostlarımız ne yapacaklar?"
"Yeni bir dünya kuracaklar."
"Biz onlara yardım edemeyeceğiz. Çok küçüğüz. Yazık!"
"Önemli olan insanın boyu değil, cesaretidir."
"Bu yeni dünya nasıl olacak?"
"Kinsiz olacak."
"Çok insan öldürmek gerekecek o zaman..."
"Ve kin yine yerinde kalacak... Eskisinden daha güçlü olacak..."
"O zaman insanlar öldürülmeyecek. Sağaltılacak. Karınları doyurulacak. Onlar için evler yapılacak. Okuma yazma, müzik öğretilecek. İyilik öğretilecek. İnsanlar kini öğrendiler, iyiliği de öğrenebilirler."
"Kin unutulmaz. O da aşk gibidir."
"Bırak yüreğin çarpsın, böyle mutlu o..."
"Seninki de çarpıyor."
"O da mutlu."
"Birlikte çarpıyorlar. Konuşuyorlar."
"Birlikte mutlular."
Onlara incecik beller veren ve bu denli ağır yükler yükleyen Tanrı'nın önünde diz çökmek için kim bilir kaç yeni katedral daha yapacaklardı? Neye yarıyordu savaşmak ve dua etmek, umutlanmak ve inanmak?
“Köylülerden biri hayranlıkla yere tükürdü:
"Has konuşuyor!"
"Öyleyse kim koruyacak nişanlılarımızı, analarımızı?" diye ekledi pavyon sahibi.”
Sayfa 53Kitabı okudu
"Kitabımı bitirmeden önce öldürülmeyeceğimi umarım."
"Yazmak zor olsa gerek."
"-Şimdi, her şey zor. Yaşamaktan, inançları sürdürmekten daha az zor."
Gerçek şu ki tarihte anlar, şimdi yaşadığımız gibi insanın umutsuzluğa kapılmasını engelleyen, onun inanmasını ve yaşamayı sürdürmesini sağlayan ne varsa, bir sığınağa, gizlenecek bir yere ihtiyacı olduğu anlar vardır. Bu sığınak bazen bir kitap, bir şiir, bir
müzik olabilir.
İnsanların acı çektiği ve öldüğü dünya, karıncaların acı çektiği ve öldüğü dünyanın aynısıydı: Soluk almaya ya da neden "İnsanlar ve kelebekler..." diye sormaya fırsat bulamadan, saçma bir çöp parçasını, ufacık bir saman çöpünü, alınteri ve kanlı gözyaşları pahasına uzağa, daha uzağa, daha daha uzağa götürmenin tek geçerli şey olduğu acımasız ve anlayışsız bir dünya...