Rakı ile Edebiyat Muhabbeti
Refik DurbaşSözler ve Alıntılar
Ahmet Rasim’i bir gün bir ziyarete çağırmışlar, üstat bakmış ki, sofrada içkiden eser yok. Çaresiz masaya oturmuş, önce balık getirmişler.
Üstat:
-Aman bana bir kadeh; ben rakı ile balığı pek severim, demiş.
Arkasından ekşili köfte gelmiş, üstat:
-Aman bir kadeh rakı daha. Köfte ile bayılırım.
Derken dolma getirmişler. Üstat, dolma ile de bir kadeh yuvarlamış. Sonunda ev sahibi dayanamayıp;
-Kuzum üstat, rakıyı hangi şey ile içmezsiniz? demiş...
Ahmet Rasim gülerek:
Su ile cevabını vermiş...
Sayfa 63Kitabı okudu
"Asaf Halet Çelebi, kimi meyhanelerde şiirlerini masaya çıkarak okumayı sever."
Zincirlikuyu' da bedeni toprağa kavuşan Hüseyin Haydar, 'İstemem toprağa gömüldüğümü, Yakın beni ve savurun külümü, Baharda badem ağaçlarının üstüne, Ben yine döneceğim yeryüzüne.' dörtlüğünü okuyarak bir demet badem çiçeğini yüreğinin üzerine bırakıyordu."
Sait Faik'e "Sizce yaşamak nedir?" diye sormuşlar.
Yanıtı:
"Balık tutmak,kahvede oturmak,yanında çok sevdiğim köpeğim.İnsan tanımak. Beyoğlu'nda bir aşağı bir yukarı dolaşmak ,arada içmek,hikaye yazmak..."
Sayfa 178Kitabı okudu
Nazım Hikmet, son eşi Vera Tulyakova'ya demiş ki:"Belki ben göremeyeceğim ama sen İstanbul'a gidersen, Boğaz'ı gören bir meyhanede otur, balık ye, bir kadeh de rakı iç benim için.."
Sayfa 19Kitabı okudu
"Sait Faik, Mina Urgan'a kıskançlık denen duyguyu hiç anlamadığından söz etmektedir: 'Senin aşık olduğun kadına o da tutulduğu için, bir erkeğe nasıl düşman kesilirsin, nasıl kıskançlığa kapılırsın? der ve arkasını getirir. 'Seninle aynı duyguları paylaşan adam, sana en yakın insandır, senin can kardeşindir.' Mina Urgan çok duygulanmıştır, neredeyse ağlamak üzeredir. Derken Sait Faik, birden sözünü keserek ayağa fırlar ve bağırmaya başlar: 'Ulan pezevenk! Benim karıma neden bakıyorsun?' "
"Parasız bir döneminde şair-ressam Arif Dino Emin Efendi'nin dönerine bakıp şu şiirini yazacak ve şiir 1940 yılının Mart ayında 'Sokak' dergisinin birinci sayısında yayınlanacaktır.
'Döner kebap dönmez olsun.'
Bir gün de Arif Dino Süleymaniye civarındaki evine giderken karanlıkta yolunu şaşırır ve yolu mezarlığa düşer. Üstat hemen şu şiiri döktürecektir:
'Taştan mantar tarlası
Çok yaşasın ölüler' "