Çırpınıştır, arayıştır, buluştur, inanıştır insan. Bir değerler dizgesidir kısacası, kazanılması, yitirilmemesi gereken. Benlik yükü vurulu omzuna, bir tohum nasıl taşırsa ağacını öylece içinde taşıyor tüm varlıkların temel niteliklerini.
Gerçeği araması, bulması, düşünmesi ve inanması isteniyor kendisinden. Gerçi insan biçiminde geliyor yeryüzüne, ama görünüşte bir var oluş bu.
İnsan kavramının içini doldurması gerekiyor.
Düşünürler, her devirde evren, varlık, var oluş, hayat, insan, ölüm, güzellik, sevgi, toplum, yönetim ve daha nice konuda düşünceler üretmişler.
Her biri kendi yoluna, izine, izmine çağırmış seyircilerini.
Peki, nedir bu yolların özü, özeti, temeli? En fazla sayıda insanı etkileyen düşünce biçimleri hangileridir? Bilginin kaynağı, yöntemi, amacı ne olmalı?
Aynı konuda inancın sesi ne söylüyor? İşte bunlar irdeleniyor içimde, düşüncelerin gelişimi tanımlanıyor, bilgelerin zihinsel serüvenleri öyküleniyor.
Gerçeğe iki yoldan gidilir, sonra kesiştirilir bu yollar, varışları bir olur. Birincide, açar içine bakarsın, onu oluşturan parçaları gözden geçirirsin: Tahlil.
Fakat bu yetmez, tutar başkalarıyla karşılaştırırsın, aynı konularda söz söyleyenlerin görüşlerini işitirsin, benzedikleri ve ayrıldıkları noktaları anlamaya çalışırsın: Mukayese.
Düşüncen havada uçan bir tüy olmaz o zaman, bir zemine konar, bir konum bulur kendine, sen de duruşunu belirlersin böylece... Peki, senin duruşun ne, niçin öyle, düşündün mü?
“İnsan”ın öyküsünü anlatıyorum ben. Kendini bulma, bilme, tanıma serüveniyim, gerçek insan olma çabasıyım. Yaşananlardan arta kalan izlerdir, akıp giden zihin ırmaklarından sızıntılar, yangınlardan savrulan kıvılcımlarım.
Gerçeği aramak, bulmak, bilmek üzere yola çıkacak muhataplar arıyorum. İnsanlık merdivenini tırmanmak, kuşkulardan arınmak, inancını büyütmek isteyenlere sesleniyorum. Kendini olayların seline kaptırmak istemeyen insanlarla buluşmayı, konuşmayı, söyleşmeyi, dilleşmeyi, halleşmeyi umuyorum.
Bir düşün, kendine gidip kendine gelmek üzere hem yol hem yolcu olmak istiyor musun? “Evet” ilk adımdır benim yolumda, sürdür yürüyüşünü.
Kendin seni bekliyor!
