Sözler ve Alıntılar
Düş kurmayan kimse var mı acaba dünyada? İçinde akla hayale gelmeyecek dünyalar barındırmıyor olabilir mi bir insan?
Kar fırtınası değil bu arkadaşım. Gerçeklik fırtınası.
Ruh bir kez ucuverdiginde ve yaşamın pırıltısı söndüğünde veda ritüelleri gereklidir. Bu ritüeller sayesinde güle güle diyebiliriz. Veda edebilmek gerekir.
Ama küçük kasabalarda nereden bulacaklardı celladı? Celladsan kimse elini sıkmak istemez çünkü. Bir celladla tokalaşıyorsan seni ölçüp biçiyor demektir. Son dansın için... Kilonu, boyunu, lazım olan ip uzunluğunu hesap ediyordur. Seni üç ayaklı kısrağa bindirmek için.
"Belki de şehir canlı bir şeydir. Her şehrin kendine has bir kişiliği
yok mu ne de olsa?
Los Angeles'LA Viyana'nın alakası yoktur mesela. Londra bir Moskova değildir. Şikago Paris'e benzemez. Her bir şehir içindeki canlılar ve binaların toplamıdır ve hepsinin ayrı bir kişiliği vardır."
"Yani?"
"Yani, eğer şehrin kişiliği varsa belki ruhu da vardır. Belki rüyaları da. Geldiğimiz yer orası sanırım. Şehrin gördüğü rüyaların içindeyiz biz. Bu yüzden bazı yerler tanıdıklığın eşiğinde geziniyor; bu yüzden neredeyse biliyoruz nerede olduğumuzu."
"Uyuyor muyuz yani?"
"Hayır, uyanığız, en azından ben öyle sanıyorum. Uykuda olan şehir. Biz şehrin rüyasında sürükleniyoruz yalnızca."
İthaki YayınlarıKitabı okudu
Ölümün bütün tantanası yaşayanlar için. Son uzlaşma bu. Nihai veda.
“Düş kurmayan kimse var mı acaba dünyada?”
ithakiKitabı okudu