Laf, laf, laf! İnsanın dünyayla ilişkisini kesiyor bu laflar. Bir şeyle doğrudan doğruya bir bağ kuramıyoruz da, ancak o şeyi simgeleyen kahrolası laflarla bir bağ kurabiliyoruz çoğu zaman.
İnsanın özel yaşantısının gizliliği büyük bir lükstür. Çok hoş bir şeydir, kabul. Ama her lüks, pahalıya malolur insana. Bilmediğimiz acılar, bize dokunmaz. Vurdum duymaz bir mutluluk içindeyizdir başkalarının acılarını bilmediğimizden...
...benim tam anlamıyla bir insan olmadığımı; bir kadından fazla doğanın bir parçası; bir çeşit peri olduğumu söyledi. Ne dersiniz, beni acaba övüyor mu, yoksa yeriyor mu bunu demekle?