Ya çok mutlu oldukları için durmak ve düşünmek ihtiyacı hissetmiyorlardı ya da çok sıkıntılı olduklarından dolayı kendileriyle baş başa kalmaktan kaçınıyorlardı.
Eğer iki insan arasında bir çekim varsa, kelimeleri süslemenin, manayı parlatmanın hiç gereği kalmıyordu. Ama zorlama bir şeyler yaşanıyorsa, hiçbir kelime makyaj tutmuyordu.
"...Can Yücel'in 'Beni bu hayatta en çok babam sevdi' şiirini dinlerken... hüngür hüngür ağlamıştım. Beni sevdiğinden hiç şüphem yoktu gerçi ama onunla geçirdiğim dakikalar hep hüzünlü bir film sahnesi gibiydi."