#okudum
.
.
Merhaba dostlar
.
Birkaç gündür elimde olmadığında bile aklımda olan bu romanla birlikteydim. Kısaca anlatmayı başarabilir miyim bilemiyorum...
.
Küçücük yaşında anne babasını, sonra da ağabeyini kaybeden, anneannesiyle dedesinin büyüttüğü Mine'nin hikâyesi bu. Ya da hikâyeyi Mine anlatıyor diyelim. Çünkü anlatılan yalnızca birilerinin hikâyesi değil. Öteki beriki diye ayrışmanın, sevginin, anneliğin, ihtiyarlığın, erkekliğin, insanlığın ne olduğunun sorgulandığı bir roman. Elimizdekinin, doğanın kıymetini bilmemenin insanlığı hangi noktalara götürebileceğine dair bir uyarı. Suyun neredeyse tükendiği, su haplarının, yapay besinlerin, aşırı sıcak bir dünyanın, zorunlu organ bağışlarının ve daha bir çok tüyler ürpertici detayın resmedildiği bir distopya.
.
.
Mine'nin Tuncay'la ilişkisi çok can sıkıcı, beni isyan ettiren bir ilişkiydi. Bir yandan da "normal" dediğimiz beklentileri sorgulattı tabii. Bazı isimler, tanımlar sanki tam olmamış gibi geldi. Bazı konular çok uzamış gibi geldi. Bazen, nedenine tam parmak basamasam da, bazı şeyler sanki olmamış gibi bir şeyler hissettim.
.
Amaaa... Beş yüz sayfalık romanı hep merakla, sorgulayarak, şaşırarak, düşünerek, üzülerek okudum. Ne demek istediğimi ancak okuyunca anlayabilirsiniz.
.
Alıntı:
.
Şimdi düşünüyorum da galiba dünya inanları arasındaki en önemli ayırım, "sus" denmiş olanlar ve olmayanlar. "Sus" denmiş olanların içinde bir şeyler ebediyen kırılıyor ve bir daha asla onarılamıyor.
