Yaşamda kendini beğenmişlik cezasız kalmıyor; verecek herşeyi tükendiği zaman insan artık kimseyi mutlu edemiyor: Olgunlaştığı zaman ağacın tepesinde hiçbir elin erişemeyeceği, hiçbir ağzın tadamayacağı yerde duran incir, kurur, taşlaşır ve gökyüzünü seyrederek ölür gider.
Ne zaman ki bütün insanlığın derdiyle dertlenirsek, kendi olanaklarımıza göre bunu ifade edersek ve bencilliğimizin sebep olduğu kötülüklerle savaşırsak ancak o zaman insan ve sanatçı olmaya başlarız.
Ancak bütün insanlığın çektiği azabı çektiğimizde,bunu kendi imkanlarımız ölçüsünde ifade edebildiğimizde ve bencilliğimizin sebep olduğu kötülüklerle mücadele ettiğimizde; işte ancak o zaman insan ve sanatçı olmaya başlıyoruz. Sanat,bizim eksikliğimize karşı açılmış bir savaştır.