Bir bedevi gibi yalnızım ben. Artık manasız olan çırpınışıyla yüreğimin de bulunduğu göğsümde hâsıl olan o koskocaman boşluğun içinde yapayalnızım.
Aşkı tarif etmeyi haddi bilen ey cesur âdem! Ekle şu sözümü aşkın hållerine ki bilsin aşka muhatap olmayı dileyen hakikatte yalnızlığa, kimsesizliğe talip olduğunu. Meğer âşık olmadan yalnızlık nedir bilinmez imiş.
Yalnızım Sultanım, yapayalnız!
Senin sesinden mahrum hanemizde yalnızım.
Diyarı İstanbul'da, neşve içerisindeki kalabalıklar arasında hayat sürdüğümü damarlarıma kadar hissetmem gerekirken tenhalarda gibi yalnızım.
Kefere ordusuna doğru doludizgin koşan atımın üzerinde, binlerce cengaverin arasında, nidalar gökkubbeyi, adımlar yeri sarsarken dahi yalnızım.
Altmış senelik ömrümün ardından yetimlerin en kimsesizi gibi, hiç olmadığım kadar biçare yalnızım.
Fakat sen yalnızım diye üzülme Sultanım! Hakikatte bu yalnızlığımın içinde seninleyim. Her ne varsa gözümün değdiği orada sen varsın aslında, seni görür, sana benzetirim suretleri. Hiç elem düşmesin gönlüne. Kimsesizlerin kimsesi tez vakitte beni sana kavuşturacak diye murad ederim. İşte öyle garip bir hâl içinde sabırla beklerim!"
