Özen Yula bu kez alışılmış tarzının dışında daha sert öyküleriyle karşımızda. Kadim zamanlardan günümüze uzayan, coğrafyanın değiştiği, kurbanların başkalaştığı ama hep bir zulmün devam ettiği öyküler bunlar. Bu sertlik dolayısıyla da yazar her zaman bol bol kullandığı o muzip dilden vazgeçmiş (Sonlara doğru yine dayanamayıp aralara serpiştirmiş). Aşk hakkında; vurucu, keskin bıçak kıvamında tanımlamaları için bile okunacak kitap.
"Hayatta bir kere çok âşık oldum, sevgilim. Oturup uzun uzun konuşamadık seninle bunları. Ne tuhaf, artık konuşamayacağız da! Çok ağır bir aşk geçirdim. Kendimi de, karşımdakini de öldürmeye hazırdım. Ağır hastaydım sevgilim. Yirmili yaşlarındaydım. Daha önce hiç gerçek aşk yaşamamıştım. İlkinin bu olması kısmetimdeymiş. Ne desem boş. Tutkuymuş. Giderek daha da beter bir hale geldi. Bir gün baktım ki yaşayan ben değilim artık. Çoktan bu bedeni terk etmişim. Başka bedenlere misafirmişim. Deli gibi özleyerek, beraber olmayı arzulayarak, onu herkesten kıskanarak, kendimden nefret ederek, ona taparak, mide ağrılarıyla geceler, geceler, geceler geçirerek onulmaz bir hastalığın kollarına bırakmışım kendimi. O ise bunlardan pek memnun, ama kafası karışık biçimde, başka hayatlar, başka ilişkiler yaşamakta. Eyvallah! ona da eyvallah!
