Zorlu, huzursuz bir çocukluk geçiren Mary, anne ve babasının ölümünden sonra bugünkü adı Zimbabwe olan Rodezya’da, kendisi gibi Beyazların gittiği bir okulda, bağnazca ırkçılık önyargılar ile yetişir ve kendine yüzeysel bir hayat kurar. Otuzlu yaşlara kadar sürdürdüğü şehirdeki bu hayatı bir şekilde evlenmek zorunda olduğunu hissetmesi ile bambaşka bir boyuta evrilir. Bu evriliş ona bitip tükenmeyen bir mücadele ve sonucunda bıkkınlık, umutsuzluk ve yoksulluk getirir. Mary'nin hikayesini okurken sömürgeciliği, beyaz ırkın üstünlük hegomanyasını, bunun karşısında siyahilerin bezginliği ve bu durumu kayıtsızca kabul edişine şahit oluyor insan. En ilginç yanı ise dil o kadar tarafsız ki hiçbir karakter hiçbir yönü ile bir diğerinin önüne geçemiyor, herşey bir portre misali sunuluyor. Mary gibi trajik bir kadın karakter yaratarak, beyaz adamın ırkçılığa eşlik eden uygarlık söylemini tersine çevrilirken, nasıl ki beyaz adam kendisini yerlilerden daha üstün ve uygar görüp, yerliyi ırkçı ve baskıcı tutumu ile marjinalleştiriyor ise, aynı şekilde beyaz toplum da ata-erkil sistemle kadını aynı şekilde değersizlestiriyor.
