... Kafamın içi bomboş, yüreğim buz gibi. Belki ben insan da değilim... Ellerim, ayaklarım, kafam varmış süsü veriyorum kendime... Belki büsbütün yokum da bana varmışım, yürüyormuşum, uyuyormuşum gibi geliyor....
(Ağlar.)
Ah, keşke var olmasam!
Allah biliyor ya, yalansız bir şey olmuyor. Doğruyu söylediğim zaman kimse bir şey vermez bana. Doğru söylediğin zaman açlıktan ölecek, yatacak yer bulamayıp donacaksın soğuktan! Siz çok doğru konuşuyorsunuz, anlıyorum, ama ne gelir ki elimden?”