Üsküdar kitap fuarında çok sevdiğim şair Yavuz Bülent Bakileri, kitaplarının olduğu stantta görünce heyecanlanıp, bir kitabını alıp, ayaküstü kendisiyle sohbet ettikten sonra imzalattırmıştım. Sohbeti, tok ve güçlü ses tonuyla, kelimeleri özenle seçmesiyle insanın içine adeta huzur veren bir büyüye sahipti. 1976da Kültür Bakanlığı tarafından , Şiir festivaline Türkiyeyi temsilen Yugoslavyanın Struga şehrine gönderildiğini ve döndükten sonra bir dostunun tam 2 sene süren ısrarı üzerine buradaki anılarını kitaba geçirmeye karar verdiğini ve kitap hakkında bir Azeri dostunun “Mene göre, her Türk, Üsküpten Kosovaya kitabını okumalıdır. Amma, onu okuduktan sonra, ağlamayan Türk’e de men Türk demerem.” dediğini anlattı yine de bana imzalı kitabını uzatırken, benim okurken ağlamamamı temenni ettiğini söyledi . Ama ne mümkün! Anadolunun bağrından yüzyıllar önce koparılıp, balkanlara, üsküpe, kosovaya, priştinaya yerleştirilen özbeöz Türk kardeşlerimizin Türkiye hasreti ile yanıp tutuşurken, bu topraklardan burdaki soydaşlarından bir haber beklerken, içlerndeki aşk ve sevgi bir atardamar gibi atarken, oralarda zulüm altında, itilmişlik dışlanmışlık altında, yine de Evladı Fatihan olduklarının bilinciyle bir an olsun o topraklardan ayrılmayı düşünmeyerek varoluşlarına devam ederlerken, bizim ise onların varlığından bihaber olduğumuzu içim sızlaya sızlaya, gözlerim dola dola okudum. İyi ki varsın Yavuz Bülent Bakiler, iyi ki yazmışsın. İyi ki o güzel Türkçenin üstadısın. Ben ki 2 küçük çocukla 4 günde bitirdim bence herkes okusun.
