Yenilmeyenler Eskiden hayat sıkıcıydı. Babanın doğduğu evde yaşardın; ayni zenci kolelerin kızları ve oğulları, babanın oğullarını ve kızlarını emzirir, onlara bakarlardı; sonra sen de büyür, uygun bir gence aşık olur, zamanı gelince de belki annenin gelinliğini giyerek onunla evlenir, belki annenin düğün armağanı gümüş yemek takımları şimdi sana verilirdi; derken bir daha yerinden kımıldamamak üzere yerleşir, çocukların olur, onları besler, yıkar, büyütürdün; sonra sen de kocan da sessizce ölür, belki bir yaz günü öğleden sonra, aksam yemeği vaktinden hemen önce birlikte gömülürdünüz. Ne aptallık, değil mi? Ama şimdi kendi gözlerinle görüyorsun işte; şimdi durum iyi; evdi, gümüş takımlardı diye kaygılanmaya gerek yok artık; çünkü evler yakılıyor, gümüşler çalınıyor; zenciler icin kaygılanmaya da gerek kalmadi çünkü bütün gece yollarda taban tepiyor, yerli mali Jordan Irmağı'nda boğulmak için can atıyorlar; çocuk sahibi olup onlari yıkamak, beslemek, altlarını değiştirmek kaygısı da kalmıyor çünkü genç erkekler atlarına binip gidiyor, o güzel savaşlarda ölüyorlar; ayrıca yalnız başına yatmak zorunda değilsin, uyumak zorunda bile değilsin; bu yüzden yapman gereken tek şey, arada bir köpeğe sopayi göstermek ve "Hicbir şey için teşekkürler Tanrım" demektir.
