İnsanın,bilinmeyene karşı donukluğu,zayıflığıydı...Zayıftı insan bildiğine,bilmediklerinden ötürü. Çünkü bildikleri, bilmediklerine işaret etmekten öteye geçmiyordu.Oysa,aşk bilmekti...
Anne diyarındaki cenin gibi kıvrıldı.Göbek kordonunu uykuya bağlayıp, bedenini terk etti...Loş odada,gölgeler arasında bir gölge oldu...Bir süre sonra ney de sustu.