Kişinin gerçek manada gelişimi, kendini hapsettiği zaaflarını fark etmesiyle başlar. Gelişimin alamet-i farikası, bu zaafların üzerine giderek kendini onların esaretinden kurtarmakta saklıdır.
İnsan, kendinde düzeltmesi gereken onca şey varken başkalarına yükleniyorsa nefsinin büyük bir kandırmacası içindedir. Ve asıl kıymetli olan, kendi nefsini yenerek kendi eksiğine odaklanıp enerjisini onu düzeltme gayretinde kullanmasıdır.