İyilik yoksa insan da yoktur, tıpkı kötülük gibi. İnsan iyilik ile kötülüğün birleşmiş halidir. İnsan ruhu bu ikisinin sarayıdır. Biri olmadan öteki olmaz. Mesele karar anında hangisini seçeceğindir.
İnsanlar, bize zarar verdikleri için değil; yaptıkları haksızlıklarla ruhumuzun ışığını söndürüp içimizdeki kötülüğün başkaldırmasına sebep oldukları için korkunç.
Kötülük beni kötülüğe mecbur etti;
biliyorum, öfkemin ne olduğunu biliyorum:
fakat felaketler içinde dahi
ömrüm oldukça,
çılgın gözyaşlarım dinmeyecek.