Her şeye aynı anda sahip olmaya çalışmanın sonucu hazımsızlık ve doyumsuzluk. Bana kalırsa asıl önemli olan şey, gerçek ihtiyacımızla dinmeyen isteklerimiz arasındaki dengeyi bulabilmek.
Sayfa 115
Doyurmak istediğiniz midenizse, bu çok basit. Doğa öyle cömert ki, küçücük bir toprak parçası doyurur insanin karnını. Lakin doyurmaya çalıştığınız gözünüzse, bu hiç kolay değil, çünkü doğada her şey insanin ihtiyaçlarina yeter ama açgözlülügüne yetişemez.
Sayfa 114
Ben fakir değil; tutumlu bir insanım. Asıl fakirler sürekli hayattan talepleri olan ve elde ettikleriyle yetinmeyenlerdir. Ben hafif bir bavulla dolaşıyorum. Bu, bana istediğim hayat için yeterli zamanı veriyor. Asıl özgürlük yaşamak için kazandığın zamandır.
Sayfa 90
Okur Takip Önerileri
Gözümüzle bakıyor, beynimizle görüyoruz. Bakmak, sağlıklı görme duyu organına sahip olan herkesin doğal olarak yaptığı şey. Görmek ise, ancak gözlerini bilinçli olarak bir şeye odaklamakla mümkün olan kasıtlı bir eylem.
Sayfa 48
Oysaki gerçek statü kendini yaptığı işle ve kültür yoluyla kanıtlayanlarda doğal olarak olur. Ona ulaşamayanlar ise kendilerini nesneler yoluyla farklılaştırmaya ve kanıtlamaya çalışırlar.
Sayfa 46
Göstermelik olarak alınan, kendi pratik ve fayda sağlayan amacından bağımsız olarak para ödenen her ürün, bizi alışveriş bağımlılığına ve aşırı tüketim hastalığına yaklaştırır. Bu arada gösterisçi tüketim, israfı da doğal olarak beraberinde getirir. Bir yerde israf varsa, bilirim ki o yerde gösterişçi tüketim vardir.
Sayfa 46
Tüketim toplumlarinda pazarlanan mutluluk kavramı dışa bağımlı ve haz odaklı bir kavramdır ve mutlak ölçülebilir olmasi gerekir. Kanıta ihtiyaç duyar. Bugün tüketim toplumunun bize önerdiği o ölçülebilirlik ve ispatlanabilir mutluluk kavramı kendini en çok sosyal medyada gösteriyor. Sosyal medya sayesinde büyüyüp serpilen bir ispatlanabilir mutluluk düsüncesi var. Bazen insanlar sade ve sadece Instagram'da sergilemek için nesnelere ihtiyaç duyuyorlar veya bir ürün alacaklan zaman onu sosyal medyada teşhir edecekleri anın hayali ve hazzıyla o ürüne yöneliyorlar.
Sayfa 29
Asıl sorun, olduğumuz kişiyi dışarıya yansıtmak için kullandığımız eşyalarda değil, olmadığımız biri gibi gözükmek için tükettiğimiz eşyalarda. Buna bağlı olarak gelişen diğer bir sorun ise alınan bir eşyanın tamamlanması, girdiği ortamla uyumlanması ve bütüne uymasi için sonu olmayan bir tüketim girdabına girilmesi.
Sayfa 25
Anlamı, anlamları olmalı insanın hayatta. Sıkıca sarılacağı, onun uğruna hep yolda olacağı. Ve galiba en büyük anlamlardan biri de iyi insan olmaya çabalamak. Bu, beraberinde iç huzurunu getiriyor. Kendinle de, kimseyle de kavga etmiyorsun. Bir yandan da çok zor, biliyorum. İnsanlar o kadar hoyrat, hayat o kadar sert ki. Ve geçmisten getirdigimiz, çözemediğimiz çatışmalarımız öyle çok ki. Zaten bir hız kültürünün içinde debelenip duruyoruz. Aksam yastığa başını
koyduğunda günlük muhasebesini yapacak vakti yok kimsenin. Kırarak dökerek yaşanan bir hayatın ne anlamı olabilir?
Sayfa 123
İnsanlar artık çok yorgun. Yorucu çalışma temposu, saatler süren trafik, geçim sıkıntısı, ülkedeki kamplaşmalar, kadın cinayetleri, doğal afetler, depremler, su baskınları, hep bir yerlere bir şeylere yetişme çabası. Tadı kaçık herkesin. Ve galiba insanların çoğunun ancak kendine yerecek kadar enerjisi var. İncelikler planlamak zor geliyor. Hiç çabasız yaşayıp gitmek istiyorlar. Evrensel bir yorgunluk var insanın üzerinde.
Sayfa 101
Ama yok, insan keyif aldığı şeyleri “iş” haline getirmemeli.
Sayfa 43
İnsanlara öfkelenmeden önce durup düşünüyorum. Acaba onu böyle yapmaya zorlayan şey ne diye?
Sayfa 31
Ama garip bir şey oluyor; hayat bütün kuvvetiyle ölümün
üstünü örtüyor. Yine aşka düşüyor insan, çiçek alıp vazosuna koyuyor, mükellef sofralar kurup dostlarla bol kahkahalı sohbetler ediyor, görmediği yerlere seyahat etmek için yanıp tutuşuyor, daha da acayipi artik hiçbir acı bana koymaz derken, eften püften şeylere üzülüp kendini kahredebiliyor.
Sayfa 24
En yırtıcı sessizlik de ölümünkiydi bana kalırsa.
Sayfa 22