İnsanlar arasında çeşit çeşit kendini gösteren bütün sevgiler,
sempatiler bir nevi aşktı. Yalnız yerine göre isim ve şekil
değiştiriyorlardı. Kadınla erkek arasındaki sevgiye hakiki ismini
vermemek bir nevi kendimizi aldatmaktan başka bir şey değildi.
O zaman Maria şahadetparmağını sallayarak gülüyor:
"Hayır dostum, hayır!" diyordu. "Aşk hiç de sizin söylediğiniz
basit sempati veya bazan derin olabilen sevgi değildir. O
büsbütün başka, bizim tahlil edemediğimiz öyle bir histir ki, nereden geldiğini bilmediğimiz gibi, günün birinde nereye kaçıp
gittiğini de bilmeyiz. Halbuki arkadaşlık devamlıdır ve anlaşmaya
bağlıdır. Nasıl başladığını gösterebilir ve bozulursa bunun
sebeplerini tahlil edebiliriz. Aşka girmeyen şey ise tahlildir. Sonra
düşünün, dünyada hepimizin hoşlandığımız birçok kimseler,
mesela benim hakikaten sevdiğim birçok dostlarım vardır.
(Muhterem Beyefendinin bunların en başında geldiğini söyleyebilirim.)
Şimdi ben bütün bu insanlara âşık mıyım?"
Ben fikrimde ısrar ederek:
"Evet" demiştim. "En çok sevdiğinize hakikaten ve diğerlerine
birer parça âşıksınız!"
Sayfa 109Kitabı okudu
Kaybedilen en kıymetli eşyanın, servetin, her türlü dünya saadetinin acısı zamanla unutuluyor. Yalnız kaçırılan fırsatlar asla akıldan çıkmıyor ve her hatırlayışta insanın içini sızlatıyor. Bunun sebebi herhalde, '' Bu böyle olmayabilirdi!'' düşüncesi, yoksa insan mukadder telaki ettiği şeyleri kabule her zaman hazır.
Sayfa 153Kitabı okudu
'' Şimdi aramızda noksan olan şeyin ne olduğunu biliyorum!'' dedi. '' Bu eksik sana değil, bana ait... Bende inanmak noksanmış... Beni bu kadar sevdiğine bir türlü inanamadığım için, sana aşık olmadığımı zannediyormuşum... Bunu şimdi anlıyorum. Demek ki, insanlar benden inanma kabiliyetimi almışlar... Ama şimdi inanıyorum... Sen beni inandırdın... Seni seviyorum... Deli gibi değil, gayet aklı başında olarak seviyorum... ''
Sayfa 139Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Bir kitap okudu
''Şimdi ölüm çok kolay uğrayabilir bana! Ama ben yaşayabildiğim sürece ölümü karşılamaya gitmemeliyim. Elbette bir gün ölümle karşılaşırsam –ki karşılaşacağım– önemli değil, önemli olan şu an benim yaşamım veya ölümüm başkalarının yaşamını nasıl etkileyecek."
Sayfa 45Kitabı okudu
"Kadınların canını yakar şairler, doğa gereği."
Sayfa 86Kitabı okudu
"Ama ben kimsenin karısı değilim ki! Yarın yine bir başıma açacağım gözlerimi yeryüzünün bir yerinde. Uzaktan güzel bir melodi gelecek kulağıma. Esneyip gerinerek hazırlanacağım dünyaya. Hayatta ve ayakta olduğum için şükredeceğim kendime. Kenarında park olan bir yolda ayaklarımı sürüye sürüye, elimde bir simit, üstümde hep benzettikleri üzre mavi atlastan bir yorgan, yürüyeceğim ve yanından geçerken gövdesine dokunduğum ağaç tanıyacak beni. Ansızın ortalığı birbirine katan bir rüzgar çıkacak, ağaç dalları birbirini dövmeye, bir naylon poşet ayaklarıma dolanmaya başlayacak ve bu yoğunluk içinde elimden fırlayıp gidecek, üzerinde medeni hali 'bekar' yazan bir kağıt parçası. O bomboş yolda, birden bir kamyon vücut bulacak ve beni bir çırpıda yere çalacak ya, ölene kadar, havayla suyla temasımın son bulacağı o güne kadar bir koca eksiğiyle ve hayata horozlanmakla geçecek ömrüm."
Sayfa 95Kitabı okudu
Ben ince ruhlu bir adamın karısı olsaydım eğer...
o, tuvalete yalnızca ellerimi sabunlamak için girdiğimi düşünür, asla ve kat'a büyük abdest yapmayacağım, bu aşağılık faaliyetle katiyen iştigal etmeyeceğim fikrine büyük bir sadakatle bağlı kalırdı. tabii kabahatin çoğu bende olurdu; karşılaştığımız ve kalbimin kalbine çengelli iğneyle tutturulduğu o ilk günden ta bugüne kadar bir kere bile yanından kalkıp tuvalete gitmeyen, durmadan bağırsaklarını sıkan, gitmek zorunda kalsa bile insan dışkısı değil de ne bileyim bir arının bal yapması gibi tertemiz, mis kokulu bir şey çıkardığıma artık her ikimizde de yer etmiş olan ortak inancı pekiştirmek için camları her daim açık tutarak havalandıran, türlü parfümlerle tuvaleti evin en nezih köşesi haline getiren ben olduğumdan, tabii olarak kabahat bende olurdu.
Sayfa 31Kitabı okudu
"Ben bir demiryolcunun karısı olsaydım eğer, rahmetli Atatürk'ün vagon penceresinden el salladığı o güzel, o iyi, o umutveren pozun aynısını çoluk çocuk, tek tek çektirmeyi, çerçeveletip oturma odasının duvarına asmayı isterdim en çok."
Sayfa 52Kitabı okudu
1000Kitap'a katıldı.