Bu müthiş bir hafiflik ... üzerindeki ağırlıkları atıp en ufak bir çaba harcamadan havada asılı kalmak gibi bir his. Yere çakılmamak için delice çırpınmayı bırakmak gibi... Aynı zamanda müthiş bir korku çünkü bu adama ne kadar güvenebileceğini bilmiyor. Fakat o da hazzın bir parçası değil mi?
Bazen karşımda mermerden bir heykel gibi kıpırtısız duruyor fakat sonra öyle bir soru soruyor ki eline büyüteç almış ve zihnimin içini görmüş gibi ürperiyorum..
"Makul bir açıklaması varsa lütfen söyleyin çünkü ben düşünüyorum, düşünüyorum, başım düşünmekten küçük parçalara ayrılıyor, yatıyorum, kalkıyorum tekrar düşünüyorum ve bulamıyorum."