Meyra YOLCU
@myolbilen
Öğretmen
Dicle Üniversitesi Fen Edb.Fak.'da Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü
İstanbul
3 okur puanı
Nisan 2016 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
"Rüzgâr, insanın yüreğine onulmaz bir korku düşürecek şekilde ıslığını susturmuyordu. Gece, aydınlığın kovulduğu saatler nedense bitmiyor, güneş engellenemeyen bir dürtüyle doğmak bilmiyordu. Yalnızlık, o sadık sevgili, uzadıkça uzuyordu. Yoksulluk, yoldaşı umutsuzluk, yine aynı yerde ve köşede, koyun koyuna somurtuyordu."
Sayfa 17 - Son KitapKitabı okudu
"Düşlerinin peşinden git, kurduğun hayaller senin olsun, başkalarının hayatını yaşama, anı yakala ve yaşa. İliklerine kadar duy aşkı, hisset tutkuyu. İhaneti gör, vefasızlık etme. Yalanı bil ama söyleme.
Şimdi temiz olduğun kadar kirleneceksin, mümkündür. Hayat bu, çoğu zaman adil değildir. Sen pes etme yine de, sevgi adına bir farklılık yaratabilirim inancını koruduğun sürece düşmeyeceksin. Unutma, o farklılığı yaratığın gün kurtulacaksın.”
Sayfa 86 - Son KitapKitabı okudu
Bir kitap okudu
430 syf.
10/10 puan verdi
·
Beğendi
·
9 günde okudu
Okur Takip Önerileri
Bir kitabı okumayı düşünüyor
2017 okuma hedefini ekledi.
2017 OKUMA HEDEFİ
2/25 kitap - %8 tamamlandı
2 kitap okudu
25 kitap
644 sayfa
0 inceleme
7 alıntı
Bir kitabı okumayı düşünüyor
"Erişilmez bir düşün saklısındaki aptal bir mutluluk belleyerek seni, gülüşünü barış olsun diye, alıp bütün savaşlarımın önüne koyuyorum."
Sayfa 200 - Son KitapKitabı okudu
"Bu hayatta kaderlerimiz birbirini ıskaladı. Ama acılarımız, ama sevinçlerimiz sürgün bir yol bulup yine de kesişti yiti¬rilmiş aşklar kavşağında.
Başka bir yerde, başka bir zamanda ve bambaşka bir yaşamda seni yeniden sevmek adına, ne olursun, buğday rengi yüzümü ve kaba hatlarını unutma."
Sayfa 202 - Son KitapKitabı okudu
DİĞER ADIN MASUMİYET
"Günün yakarışları biterken, solgun bir akşam çöktü üzüm bağlarının üstüne. Derken yüreciğinin tedirgin rüzgârları da söndü. Yüzüne, kaynağı yüreğin olan güven ve tutku dolu bir ışık yayıldı. Ellerini uzattın bana, bir avucunda yakamoz, diğerinde bir salkım üzümü tuttuğun ellerini. Açtım ve yoksuldum, bunu seziyordun. Vazgeçtim denizlerden, ben üzümü seçtim.
Gülümsedin, gülüşünü geri çevirmedim. Olağanüstü bir arzu ile çırpınan gözlerine yürüdüm. Gözlerimizdeki bakış kenetlenince, dudaklarındaki ateşi öldürdüm dudaklarımda."
Sayfa 53 - Son KitapKitabı okudu
GÜNIŞIĞINI BEKLE
"unutulması gereken ve
artık anımsanmayan
bir anıyım ben.
en çok sabaha doğru
yıkılmış bir kentin kıyılarına
vuran
yalnızlığın kendisiyim."
Sayfa 35 - Son KitapKitabı okudu
GÜNIŞIĞINI BEKLE
"Sen, yaşamım boyunca/ benden alınmayan tek iyi şeydin/ öylesine ayrımına varılmayan/ kendince, büyülü bir ezgiydin.
İlkin gözlerini gördüm/ o bir tutam lacivert çalıntısı, gökyüzü rengi gözlerini/ ve geçtim gözbebeklerinden, okudum kelimelerini/ yüceldim tılsımlı dizelerinde/ yaşamı buldum o hoyrat ikliminde/ ve umut umut çoğaldım/ daima öteki(ydim) savruk yüreğinde.
bununla yetinmedin ama
bencildin,
dahası hırsların vardı
iyimserliğini öldüren.
sonunda herkesin dillendirdiği,
onların türküsü oldun.
bizi önce,
sonra sevdayı öldürdün
ve en sonunda önce umudu,
geleceği yok ettin sonra..."
Sayfa 11 - Son KitapKitabı okudu
Az öncesine kadar gülümseyen yargıç, şimdi kaşlarını çatmış, kendince kutsal ve onurlu vazifesini yapmış olmanın coşkusunu yaşıyordu. Bu coşkusunda da haklıydı elbette. Yargılanması gereken yasaların savunuculuğunu hatta koruyuculuğunu yapıyordu. Hâlbuki yargılayan, yargılanandan daha temiz olmalıydı. Adalet duygusunun üstünde masmavi bir gökyüzü olmalı, karar verirken bulutlar gökyüzünü gölgelememeliydi. Bu mahkemede ise tam tersiydi. Yargıç bunun farkında mıydı peki? Farkındaydı tabi ki, kendisine verilmiş görevleri layıkıyla yerine getiriyordu sadece. Gözbağı çözülmüş bir yargıç için terazinin kefelerinin adalet adına dengede durması o kadar da önemli değildi.
Bir Hayata Dokunursan, Roman, Son Kitap, Nisan 2015, İstanbul
blog.radikal.com.tr/Blog/umuda-daha...
Sayfa 190 - Bir Hayata Dokunursan, Roman, Son Kitap, Nisan 2015, İstanbulKitabı okudu
İnsana kalan
Ne zaman yağmurlar terk etti iklimlerimizi.
Ne zaman sokaklarımızda duyulmaz oldu,
Islık çalan bir gölgenin ayak sesleri.
Kanıksadık ölümleri,
Kimsenin acısını önemsemedik.
Garipsedik bir çocuğun gülüşünü,
Sevgisini dolaysız söyleyeni.
Tedirgin rüzgârlar estirdik yüreğimizde,
Bencil özgürlükler istedik hayattan,
Yavan bir tat bırakırken hüzün,
İçimizdeki çocuk sustu, hep sustu.
Geride yüzü gitmeye dönük bir sevgi,
Dört başı mamur bir umutsuzluk kaldı bize.
Şimdi kalabalıkların içinde,
Anlaşılmayı bekleyen bir yalnızlığız.
Yalnızlığın Elleri, Şiir, Son Kitap(2. Baskı), Ağustos 2015, İstanbul
Şiir: İnsana kalan
blog.radikal.com.tr/Blog/umuda-daha...
Sayfa 23 - Yalnızlığın Elleri, Şiir, Son Kitap(2. Baskı), Ağustos 2015, İstanbulKitabı okudu
1000Kitap'a katıldı.