Yalnızdı,hem de çok.Kimsenin olmadığı kadar.Böylesine büyük bir yalnızlığın içinde kaybolan biri,hâlâ var olduğunun bilincine ancak sevdiğiyle buluşarak varabilir.
İncittiğim kadınlar,öncelik sizin,önce siz affetmelisiniz beni:Aşkın kişinin kendi yıkımından haz duyması,benliğinin parçalanmasından zevk alması ve sonunda kişinin kendini keşfetmesi uzun,yorucu bir araştırma olduğunu sizlere öğrettiğim için.
İyi olan şeyler vardır belki.Ama bulamadığım dan,peşine takılıp,kendimi kötülükten uzak tutamıyorum.Aslında bu sadece benin değil,Adem'in oğlu Kabil'den beri hepimizin sorunu.
Acıya dayanacak kadar güçlü olduğumu düşünmüştüm.Garip ama gerçek;aslında acısız yaşayamıyoruz.Çünkü bilgi ve gerçeğin asıl kaynağı olan acı,varlığımızın farkına varmamızı da sağlıyor.Bizi sahici kılıyor.
Gitmek güzeldir.Hemde arkana bakmadan gitmek...Hem de bir yere ulaşamayacağını bildiğin halde çekip gitmek;güzeldir.Hiç durmadan yol aldığımızda ulaştığımız yer; yola çıktığımız nokta olacaktır.Gidilecek yer yoktur!