"..aslında başka şeyler hayal etmiştim tabi ama, olsun. Var mı öyle pat diye hayale ulaşmak? Neler yaşadım… Ne insanlar tanıdım… Çoğunu unutmuş olsam da unutuşun bile bir cazibesi var bence. İnsan biraz da zamanın içinde süzülmeli, iyi ve kötü anıları birbirine karışıp belirsizleşmeli ve silinip gitmeli.”
Ama her sabah arabasını Patroklos'un mezarının çevresinde sürmeye mecbur yine de, Hektor'un cesedini lekelemeye mecbur ve bunları yaparken -gayet iyi anladığı üzere- kendi şerefini lekelemeye de mecbur. Nasıl duracağına dair zerre fikri yok.
Titreyerek güneşi aramaya gidiyor. Verandanın basamaklarında durup etrafındakilere uyumakta olan kampa bakıyor. Ateşler yanıyor, akşam yemeğinin hazırlıkları epeyce ilerlemiş bile. Etini çeşnilendirecek otlar öğütülüyor. Dokuma tezgahları takırdıyor.
Sırtına giysiler, yatağına örtüler dokunuyor. Köşenin öbür tarafındaki avluda adamları atlarını tımar ediyor, arabasını parlatıyor. Çok geçmeden Alkimos görünüp zırhını son bir defa elden geçirecek. Gördüğü her şey Akhilleus'un kontrolünde.
İyi ahlak küçük hanım, ana babanın evinde uslu edepli oturup büyükleri saymak, zamanı gelmeden koca peşine düşmemek... Zamanı gelince koca da bulunur. Tabi yetenekler, bazı bilgiler kısmetin açılmasına yarar, ona ne şüphe. Örneğin, bir genç kız piyano çalman, çat pat Fransızca konuşmalı, tarihle coğrafyaya, aritmetiğe büsbütün yabancı olmamalıdır. Bundan fazlası da fazla... Bir de mutfak.
Evet. Ciddi, erdemli her genç kızın bilgi dağarcığında mutfak bilgisi olması şarttır. Ama uzun lafın kısası iki gözüm pek sayın küçük hanımefendi, bütün bunları saymam gereksiz, çünkü benimle kaçmanıza nasıl olsa fırsat vermezler, yakalarlar bizi.
Sayfa 118 - İletişim Yayınları II
‘Yaşamak için hazır olmayı bekleyemeyiz…
İnsanı pat diye vurur yaşam.’
Cüneyt Arkın ; Kavga başladı, Nejdet abi şaşırdı.Şaşırınca üst üste bindi kavgacilar, Nejdet abinin üzerine örtüler adeta,yok oldu koca adam.Birden bir ses"pat!", Çinliler savruldu daha sola.Kalktı Nejdet abi, etrafına baktı:"Erkekseniz vanar vanar gelin ulan! dedi. Tüm set gülmekten karnımız ağrıdı.
"Aşka inanmıyorum"der bazıları. Zaten aşkın da çok umurundaydı senin inanıp inanmaman. Pat diye geliverir öyle; destursuz, pervasız, cüretkâr..."
Trenden içeriye sızan rüzgârla pat pat diye sesler çıkaran, oraya buraya savrulan bu perde gibiydim vakti zamanında. Bu yırtık perde gibi bir vakit ben de sallanıp durdum dünyada. Perdem solup kan kırmızı bir bayrağa dönüştü. Bu kara gökyüzünde göndere çekilip nazlı nazlı sallandım. Sararıp soldum zaman içinde. Bir düğün evine asılmasını beklediğim bayrağım, sonunda bir ölü evine asıldı.
Sayfa 126 - Everest Yay.Kitabı okudu
Pat diye kucağıma bırakılmış bu taşıması ağır itiraf karşısında hazırlıksızım, çarnaçar teslim oluyorum.
Sayfa 17Kitabı okudu
Ölüleri gömülmek üzere hazırlamak, tıpkı doğum ve yeni doğmuş bebeklerin bakımı gibi kadın işidir. Bu dünyaların kapı bekçileriyiz biz.
Bir ölü doğru dürüst gömülmezse, dünyada gezinmekte lanetlenir. Ait oldukları yere, ölüler dünyasına giremez
Yaşamak için hazır olmayı bekleyemeyiz... İnsanı pat diye vurur yaşam.
Sayfa 29Kitabı okuyor
“Aslında başka şeyler hayal etmiştim tabi ama, olsun. Var mı öyle pat diye hayale ulaşmak? Neler yaşadım… Ne insanlar tanıdım… Çoğunu unutmuş olsam da unutuşun bile bir cazibesi var bence. İnsan biraz da zamanın içinde süzülmeli, iyi ve kötü anıları birbirine karışıp belirsizleşmeli ve silinip gitmeli.”
Ahlat Ağacı