Bilmiyorum. Bir türlü alışamadım. Sanki yüreğim boş bir kafes...
Edmundo Dayım karısından ayrı yaşıyordu ve beş çocuğu vardı.. O kadar yalnızdı, öyle yavaş yürüyordu ki.. Belki çocuklarını çok
özlediğinden bu kadar ağır hareket edebiliyor, diye düşündüm.
yalnız olduğum için, yanılıyordum.
Okur Takip Önerileri
Dünya güzeldi, içim de güzel olsun istedim. İçimde bir suçluluk, hatta kötülük yokmuş gibi yaparsam, yavaş yavaş kötülüğü unuturdum. Böylece hiçbir şey olmamış gibi yapmaya başladım. Hiçbir şey olmamış gibi yaparsanız ve gerçekten de hiçbir şey olmuyorsa, hiçbir şey olmaz sonunda.
O zamanlar “ben, beni kimse görmediği zaman en çok kendim oluyorum” diye düşünürdüm. Yeni keşfediyordum bu düşünceyi. Kimse sizi gözlemiyorsa, içinizdeki gizli ikinci kişi dışarı çıkıp dilediği şeyleri yapabilir. Yakınlarda bir babanız varsa ve sizi görüyorsa içinizdeki kişi içinize saklanır.
Kendimden biraz utanırdım: Dikkatli olmam gereken bir işin ortasında, hiç tanımadığım bir kadının hayallerine kapıldığım için değildi utancım: Bu hayallerin saflığı ve ilkelliği yüzündendi: Şimdiden onunla evlendiğimizi, onunla seviştiğimizi, bir evde mutlu olduğumuzu hayal ediyordum. Bu hayaller kafamda yaban çiçekleri gibi durmadan açıyordu.
