seaaa
@seaaaa
Bu metin İngilizce dilinden otomatik olarak çevirilmiştir. Orjinali Göster
SAKİNLİK220 okur puanı
Temmuz 2018 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Acı çekme, yas tutma, insanı iyileştirmeye yarayan, yaratıcı duygusal süreçlerdir ve bu yüzden acı çekme ve yas tutmanın travma terapisinde büyük önemi vardır.
Affetmek bir süreçtir. Ve dışarıdan, yukarıdan bir baskıyla değil,ancak kişinin içerisinden geldiği zaman gerçekleşebilir.
Toplum ne kadar suçluysa,
günah keçisi yaratmakta o kadar ustadır.
Okur Takip Önerileri
Kitlesel bakış, babayı ailesini geçindirdiği ve akşamları eve geldiği sürece, babalık görevini hakkıyla yerine getiriyor addeder; başka bir şeyden sorumlu tutmaz. Kadınlar, görev addedtikleri fiziksel anneliğin yükünü (aslında istemeden, "görev bilinci" ile) sırtlandıklarını hissettikleri ölçüde bu yükün acısını çocuklarından ve başka annelerden çıkarırlar.
Kitleye göre, çocuk, doğması ama sonra da "ıslah edilmesi" gereken bir varlıktır.
Çocuk "dünyanın en güzel en önemli şeyi" olmasına rağmen, mutlaka dünyaya gelmesi gerekmesine rağmen, "yetişkinlere ait bir evin salonunda" eşyaları ile yer kaplamayı, dahası kendisi gibi küçük olmayan bir odayı hak etmiyor nedense.
Hislerin özgürce yaşanması üzerinde baskı kurmak, o hislerin doğmasına engel olmaz, sadece onları hissedenlerin psikolojik tıkanma yaşamalarına, yalana, iki yüzlüğe neden olur.
Ailede hislerimizin yasaklanması o kadar içimize işlemiştir ki sonra da bunu başka ilişkilerde birbirimizin hislerini yasaklayarak sürdürdüğümüzü fark etmeyiz. Sevgilimiz/eşimiz bir başkasından hoşlanınca ona kızarız. Dünya üzerinde herhangi bir insan, dünya üzerindeki başka herhangi bir insana duruma karşı herhangi bir his besleyebilir. Eşim bir başkasından hoşlanmaya başlamışsa, bu olsa olsa insanlık halidir, onun nasıl kızabilirim ki? Olur da başına böyle bir şey gelirse bunu bana söylemesini tercih ederim. Böyle bir durumun gerçekleşmesi halinde yapacağım şey, eşimi anlamaya, ona yardımcı olmaya, yanında olmaya çalışmak, durumun bizim ilişkimizdeki bir eksiklikten kaynaklanıp kaynaklanmadığı üzerine düşünmek olur.
Sevgi, karşımızdaki kişi bizi sevmediğinde de bundan etkilenmeden kalıyorsa, değişmiyor, azalmıyorsa o zaman gerçek sevgidir.
Çoğu kadının, çocuk sahibi olmanın aslında ne anlama geldiği üzerine çok etraflıca düşünmeden çocuk sahibi olduğuna inanıyorum. Annelikle birlikte kendi çocukluklarıyla da yüzleşeceklerini tahmin edemiyor, onları derinden sarsmış çocukluk travmasının sonuçlarını kendi çocuklarından kaynaklı zannetmeyi "Anne olunca anlarsın," gibi kurtarıcı ve birleştirici kalıplarla rasyonalize etmeye çalışıyorlar, kendileri kendilerinin bazı taraflarıyla ilk kez anne olunca yüzleştikleri için.
" Cehalet hiçbir şey bilmemek ve iyinin cazibesine kapılmaktır. Masumiyetse her şeyi bilmek ve yine de iyinin cazibesine kapılmaktır. "
Hayatta hiçbir şey, bir annenin kızına duygusal şiddeti kadar yıkıcı değildir.
Gerçek affetme, bir şeyi mazur görmeye çalışarak olmaz. Gerçek hislerimizle yüzleşemedikçe ve acımızı bütün yönleri ile görüp kabul edemedikçe bize o acıyı çektirenleri de gerçekten affedemeyiz.
Dünya, vasat insanlar için düzenlenmiş, vasatın yukarısındaki kimseleri de kendi ortalama çizgisine çekmeye zorlayan biçimleri yerleşik hale getirmiş bir yer. Çocuğu dünyaya uyumlu hale getirmeye çalışırken farkında olmadan vasatlaştırıyor, en değerli özelliklerinden arındırıyoruz.
Okul, yerleşik düzenin kendi varlığını bireyin varlığı yerine ikame ettirme sürecini çocuğa ailesinin rızasıyla işleyen sayısız fiziksel, zihinsel ve psikolojik istismar biçiminden sadece biri. Bu süreç sonunda her birimiz, dev bir çarkın uzantısına dönüşüyor, bu dev çarkla birlikte hareket ediyor, çarktan ayrı, yani gerçek bir varoluşumuz olmadığının ayırdına bile varamıyoruz.