Sabır Her Şeydir!
Nasıl olsa çıkıp gelecektir yaz, ama önlerinde sonsuz bir zaman varmış gibi hiç tasa etmeksizin Bir sessizlik ve iç genişliği ile bekleyenler için gelecektir. Her geçen gün yeniden öğreniyorum bunu, acıların eşliğinde öğreniyorum, kendilerine Şükran borçlu olduğum acıların eşliğinde sabrın her şey demek olduğunu.
Sayfa 25
Yalnızlık ve sessizlik beni boğuyordu;başkalarının yanındayken özlediğim yalnızlık, ona kavuştuğum anda öldürmeye başlıyordu beni.
Sessizlik. Ve bırakılmışlık. Ve karanlık gece.
Sayfa 85 - PDFKitabı okuyor
Hayatın,bana sabahlara kadar konuşma isteğini geri vermesi lazım zira bu sessizlik bende alışkanlık oldu.
Sessizlik, sükunet ve dinginlik demek değildi;huzurla da bir ilgisi yoktu.
Sayfa 417Kitabı okuyor
"Önüm arkam sağım solum aşk bee", var mıydı bu oyunun adını bilen? Hani herkes saklanırda, onları ararsın deli misali sokaklarda, sonra biri gelir vurur duvara ve "sev bee" der sana! Pişmanlık mı yoksa bir içim su mu, karar veremeden bir diğerini aramaya koyulursun. Ayak sesleri patır patır, nefes sesleri hırıl hırıl, tıkandı tıkancak o ecele koşuşturan adımlar, vurursun duvara o yetişemeden "sevmedim seni" dersin! Güneş turuncuya boyanır usulca, sessizlik baş gösteren misafir gibi adımlarını atar, yorgunluk güneşi kıvıra kıvıra sarıyor, akşamı yakmak için bir ateş tutuyor yıldızlara ve o geliyor! Oyunun son ve en kırgın koşuşturması, yetişmek imkansız ona, "sev bee" demek için çok geç, her yanım kırık bir dal parçası gibi dökülüyor! Bana bakarken yüzündeki ifade, bir aşkın iadesi gibi "sevmedim seni" derken, sönüyor bütün yıldızlar, geride kalan tek şey "seni sevecektim" kalıyor...
İbrahim ÇEKİN
Bana göre
herhangi bir ses; bir kuş sesi, ağaç sesi veya ateş sesi, bir tespih sesi
gibiydi. Çevremdeki her hareket bir secde niteliği kazanmış, her
sessizlik bir nevi huşu hâlini almıştı. Sanki etrafımdaki şeyler,
kendilerine has dilleriyle imanlarını ifade ediyorlardı.
Düşüp yatağın dalgalarına
Günlerce sürüyor bu yolculuk,
Durmadan akıtıyor bir oluk
Korkuyu sükûtun mezarına.
Ve delirmenin tatlı vehmini
Sessizlik odama dolduruyor,
Kargam hâlâ başımda duruyor
Bulmakçün beynin cehennemini.
Orhan Veli Kanık
"Bilmezler yalnız yaşamayanlar,
Nasıl korku verir sessizlik insana;
İnsan nasıl konuşur kendisiyle;
Nasıl koşar aynalara,
Bir cana hasret,
Bilmezler."
92
Biliyorum ki bu dünyayı bir daha hiç göremeyeceğim gün gelecek ve hayat, gözlerime son perdesini çekerek sessizlik içinde ayrılacak.
Sayfa 42Kitabı okudu
