Ağladım mı? Evet. Kitabı 2 günde başından kalkmadan bitirdim mi? Evet. Karakterlere bağlandım mı? Evet. Ama kitap kötüydü. Edebi anlamda, roman tekniği, karakter oluşumları her şeyi kötüydü. Basılı bir kitaptansa wattpadde fanfic okuyormuşum hissi yarattı. Son zamanlarda övülen kitapların hepsinde bu sorun var. Hepsi rahat okunan kitaplar, karakterler size bir şekilde kendilerini sevdiriyorlar ama teknik? Kitabın tamamı okuyucuyu baya salak yerine koyuyordu mesela. Anlatmayın , gösterin diye bas bas bağırılan kurmaca tekniğini inadına tam tersine çevirmişti. Sürekli birileri bize bir şey anlattı, hiç sahneye kendimizi kaptıramadık. Son 300-400 sayfa okuyucunun duygularını sömürmek için kurgulanmış gibiydi. Bu yüzden biraz kendimi her şeye hazırladığım için çok etkilenemedim. Benim için ilk bölümler çok daha keyifliydi mesela, arkadaş grubunun dinamiklerinin anlatıldığı sahneler. JB'yle küstükleri seferlerin birinde düğünde karşılaşmaları yerinde ağladım mesela.
Daha kısa, daha az trajediyle ve daha iyi bir teknikle yazılsa kesinlikle çok daha iyi olacak bir kitaptı. Yüksek puanın tamamı da willem ve jude için. Yazarın salaklığı(ve muhtemelen acı fetişi) olmasaydı çok daha iyi bir sonları olabilirdi
