Henüz vakit varken, gülüm
Paris yanıp yıkılmadan,
henüz vakit varken gülüm
yüreğim dalındayken henüz,
ben bir gece, şu Mayıs gecelerinden biri
Volter Rıhtımı’nda dayayıp seni duvara
öpmeliyim ağzından
Düşünüyorum da üniversite okudum, gerçekten hayatıma dokunan kaç tane hocam vardı belki 1-2 ama gerçek manada bir dokunuş olmadı bu. Bana araştırmayı sevdirecek, öğrenmeyi aşılayacak, okula gelme isteğimi uyandıracak bir eğitim göremedim. Ancak bunu sadece akademisyenlerimizin sırtına da yıkamam, şartlar maalesef olması gerektiği gibi değil. Tam da bu noktada Mustafa İnan’ın da benzer şartlar altında neler yaptığını düşünüyorum. Gerçekten büyük bir bilim adamı, öğrenci aşığı, vatan sevdalısı bir Adanalı imiş. Ben kendisine ve onu tanımama vesile olan Oğuz Atay’a teşekkür ediyorum. Böyle insanlar hep olmalı ama onlara da yaşamları sırasında hakettikleri değeri göstermeliyiz.