Hakkında
İstanbul'da doğdu. Robert Kolej'den sonra Stanford Üniversitesi’nde Kültürel Antropoloji (Lisans, 1982), Cornell Üniversitesi'nde Gelişme Sosyolojisi (doktora, 1991) okudu. Antalya'da yörüklerin seracılık ve turizme geçiş serüvenini irdeleyen doktora tezi Kuzey Amerika Ortadoğu Araştırmaları Derneği'nin Sosyal Bilimlerde En İyi Doktora Tezi Ödülü'nü kazandı (1992). 1992-1994'te Boğaziçi Üniversitesi Sosyoloji Bölümü'nde öğretim üyeliği yaptı. 1995-1996'da Tarih Vakfı Sözlü Tarih Projesi'ni yönetti. 1997-1998'de GazetePazar'da sözlü tarih yazıları yayımlandı. 1998'den beri Sabancı Üniversitesi Sanat ve Sosyal Bilimler Fakültesi Kültürel Çalışmalar Programı'nda öğretim üyesidir.
Kültürel kimlik, milliyetçilik ve azınlıklar, gençlik ve kuşak kimliği, Ortadoğu ve Güneydoğu Avrupa'da etnografi ve sözlü tarih, kentsel mekân ve mahalle kimliği konularında çalıştı. Makaleleri, çeşitli uluslararası dergi ve kitaplarda yayınlandı.
American Anthropology Association ve International Oral History Association üyesidir.
ESERLERİ:
İstanbul'da Hatırlamak ve Unutmak: Birey, Bellek ve Aidiyet (İstanbul: Tarih Vakfi Yurt yayınları, 1999), Küçük Hanım'dan Rubu Asırlık Adama: Nezihe Neyzi'den Oğlu Nezih Neyzi'ye Mektuplar (İstanbul: Sel Yayıncılık) ve "Gülümser's Story: Life History Narratives, Memory and Belonging in Turkey (New Perspectives on Turkey 20 Spring 1999: 1-26)
Unvan:
Akademisyen, Yazar
Doğum:
İstanbul
Okurlar
2 okur beğendi.
42 okur okudu.
31 okur okuyacak.
1 okur yarım bıraktı.
Sözler ve Alıntılar
"Çocukluğumla ilgili pek fazla şey hatırlamam. Sonra nedenini sorgulamaya başladım. Gittim bir dönem köye. Köyde yaşadığımız ev yok artık. Yıkılmış. Üzerine toprak gelmiş. Doğduğumuz evin yok olması, anılarınızın da yok olması anlamına geliyor. Bir şekilde anılarım da yok oldu hissine kapıldım. Doğduğum evin yıkılmasıyla birlikte anılarımın da toprağın altına gittiğini. O yüzden çocuklukla ilgili çok fazla hatırlamadım. Belki başkalarının anlattıkları benim kafamda yer eden. Artık yaşamışım gibi olan şeyler."
Sayfa 42Kitabı okudu
"Düşman, hikayesini duymadığın kişidir."
*Zizek
Geç olmadan insanın kendi evine gidip başını annesinin dizine bırakıp oturması, kendi aile içi demokrasilerinin olması, özgürlükleri olması lazım
Sayfa 7Kitabı okudu
"Benim ilk anım şu. Beni okula götürürken babamla ablam kolumu çekiyordu böyle. Gitmek istemiyorum. Şimdi bizde 'bir' demek 'kuyu' demek. Türkçede de bir zaten biliyorsunuz. Ben ne bileyim. Bir'e götürüyorlar. Sen bir'e gideceksin. Kuyuya atacaklar zannediyorum. Yabancı bir dil, ben ne bileyim. Bir'e gittik, sınıf. Öyle başladı okul hayatım ...."
Sayfa 78 - Diyarbakırlı Nasır'ın okula başlama anısıKitabı okudu
Sınıf öğretmeni Ali'nin Diyarbakırlı çocuklarla ilgili düşüncesi
"Tabii çocuklar köyü hatırlamıyorlar, ama ebeveynlerinin anlattıkları hikayeleri sanki başlarından geçmiş gibi yaşıyorlar. İnsan, hikâyesiz yaşayamaz. Onların da anlatacak hikayesi oluyor. Ve bu çocuklar o hikâyelerle kendilerini özdeşleştiriyorlar ve o hikâyelerle kendilerini var ediyorlar."
Sayfa 22Kitabı okudu
İletiler
Henüz kayıt yok
Yorumlar ve İncelemeler
