Hakkında
13 şubat 1963'te doğdu. babası hakkında tek bildiği onun trajik ölümü. annesi için ise yalnızca beslediği duygular var: öfke ve sonradan acımaya dönüşen nefret. aykırı bir insan mehmet kartal. bedelini defalarca ödediği bir aykırılık onun yaşamı. çocuk yaşta hırsızlığa başladı. sokaklarda yaşadı uzun bir süre.yedi kez cezaevinde yattı. iki kez de akıl hastanesinde. altı kitap yazdı. 2002 yılında zatürreden öldü.
Unvan:
Yazar
Doğum:
Kırıkkale, 13 Şubat 1963
Ölüm:
2002
Okurlar
6 okur beğendi.
40 okur okudu.
14 okur okuyacak.
Sözler ve Alıntılar
Yine dönelim cezaevinin kapısında bırakmış olduğumuz kimsesiz bir mahkuma. Cebindeki birazcık harçlığın yeteceği en fazla birkaç gündür. Ya sonra ne olacak? “Bir iş bulsam ve çalışsam” düşüncesi mantıksız gibi gelir. “Ulan ben senelerdir çalışmamışım da bundan sonra mı çalışacağım. Benden ne köy olur, ne de kasaba. Bu kadar sabıka dosyasından sonra çalışsam ne olur, çalışmasam ne olur” düşünceleri insanı hep aynı karanlık işlere yöneltir. Bir gün semt pazarında kapkaç yapmak. Bir gün bir semtten araba teybi çalmak. Bir gün parkta sızmış olan bir ayyaşı söğüşlemek. Ama bir gün gelir ve son seyahat istikameti yine cezaevi olur.
Hırsızlık mı? Allah göstermesin, hayatta kimsenin bir iğnesini dahi almamışımdır. Vah vaah, daha da çok gençsin be evladım, hırsızlık yapmaya utanmıyor musun? Çalışsana be evladım! Bu çocuk bir daha iflah olmaz efendim! Gelecekte kim bilir daha neleri soyacaktır!’
Evet, belediye otobüsündeki meraklı ve de çok temiz birkaç toplum bireyi de kendilerini tatmin etmişlerdir. Ama kendilerini tatmin etmek uğruna genç bir çocuğun başına topladıkları meraklı kalabalık hiç umurlarında değildir. Aksine memnundurlar, çünkü hırsız bir çocuk sayesinde dikkatleri kendi üzerlerine çekmeyi başarmışlardır. Aslında o tür insanların ortak dertleri hep aynıdır: Çevrelerinde önemsenmediklerini bilmiş oldukları için fırsat bulunca çeneleri düşüverir.
“Alan razı veren razı” demişler ya. Zaten toplumlar hep bu anlayıştan dolayı kokuşup durmamış mı?
Bir suçlu, bilhassa küçük suçlular, karakola düştüğünde hep affedilme şanslarının olduğuna inanırlar. Yalvarmak, ağlamak ya da ‘Komser abiciim, bir daha suç işlersem beni asın valla!’ demek hiç bir şeye çözüm getiremez. Çünkü bir defa polisin affetme yetkisi yoktur. Polisin görevi bir suçluyu yakalamak ve o suçlu hakkında zabıt tutarak mahkemeye sevketmektir. Gerisi mahkeme hakiminin kararına kalmıştır. Suçlunun mahkeme salonundaki duruşu, saygı göstermesi ve konuşmasındaki heyecan temposu, kısacısı her hareket hakim kararını etkileyebilecek diye düşünülebilir. Ancak sen istediğin kadar rol kessen de hakim kendi düşüncülerine göre karar verecektir. Bedavadan ağlamışsın, inlemişsin, yok, bir daha yapmayacağına dair yemin etmişsin. Bunların hepsi nafiledir. Bir hakim; yıllarca suçluları dinleyerek karar vermektedir. Belki ilk zamanlarda acıma duygusuna yenilen hakimler olmuştur ama zamanla o acıma duyguları da kayboluverir. Dolayısıyla, ‘Hakim ağlamamı yutar, beni azat eder,’ düşünceleri tamamen saçmadır. Çalarken ve malı satarken ağlayan hırsız var mıdır bu dünyada?!
Anı
"İstanbul'a geldiğimde,bir gazete ilanı sayesinde iş bulmuş olduğum,oto garajında çalışmaya başladım.Sabıka dosyası kabarık birisi olarak,yapabileceğim en iyi şey yatacak yer verebilen,bir işe girmekti . Çünkü ben,altmışlık dayı gibi cezaevlerinde yaşlanmak,palavralar atacak bir duruma düşmek ve yaşam denen sermayeyi,boşu boşuna tüketmek istemiyordum. Çünkü,bu dünyaya bir daha gelmeyecektim."
Sayfa 122 - Era Yayıncılık
İletiler
Henüz kayıt yok
Yorumlar ve İncelemeler
